Δεν έχει να κάνει με την ηλικία, αλλά με το κοινωνικό υπόβαθρο στο οποίο διαπλάστηκαν. Όταν μεγαλώνεις σε μια πολύ κλειστή κοινωνία, όπου όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους, είναι δεδομένο πως ό,τι κάνεις θα υπόκειται σε ενδελεχή κριτική. Τώρα, δεδομένου πως όσοι σε κρίνουν δε φημίζονται για την ευθυκρισία και τη διακριτικότητά τους -μάλλον περισσότερο σε κακεντρέχεια φέρνει αυτό που κάνουν- συνδυαστικά με το δικό σου χαμηλό μορφωτικό επίπεδο (η παιδεία και, γενικότερα, η καλλιέργεια του νου ήταν πολύ πιο δυσπρόσιτη), και η μόνιμη αίσθηση πως βρίσκεσαι υπό στενή παρακολούθηση, τείναι λογικό από ένα σημείο κι έπειτα να στεριώσει μέσα σου η περίφημη νοοτροπία που συνοψίζεται στη φράση "τι θα πουν οι άλλοι".Τα παραπάνω ισχύουν σαφώς και σήμερα, τα συναντούμε συχνά στην επαρχία και δη στα απομακρυσμένα χωριά. Τα συναντούμε, επιπλέον, σε πολύ διαφορετική μορφή στη μεγαλοαστική κοινωνία, αφού εκκολάπτονται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης: θα προβάλλω μια εικόνα ενός βελτιωμένου, ιδανικού ίσως εαυτού, ωστέ να έχω την αποδοχή των άλλων. Ή αντίστροφα, δεν θα κάνω/γράψω/ανεβάσω κάτι, με το φόβο μη με κατακρίνουν ή ακόμη και απομονώσουν. Σου θυμίζει κάτι όλο;