Καταλαβαίνω την απογοήτευση σου, αλλά πρέπει πρώτα να σκεφτείς την απογοήτευση του παιδιού σου. Προσπάθησε και απέτυχε; Δεν προσπάθησε καν; Πιέστηκε από τα δικά σου θέλω; Τα δικά του όνειρα πια είναι; Τι θα κάνει στο μέλλον; Μια χρόνια είναι σταγόνα στον ωκεανό, αν θέλει να ξαναδώσει εξετάσεις. Χρειάζεται στήριξη περισσότερο από ποτέ, όχι φωνές και χαρακτηρισμούς...στο θέμα που σε απασχολεί για το σύλλογο καθηγητών, ως συνάδελφος έχω να σου πω πως ναι όλοι κουτσομπολεύουν και σχολιάζουν. Αλλά σχολιάζουν και τα παιδιά που πέρασαν, αυτά που δουλεύουν η είναι άνεργα, αυτά που παντρεύτηκαν η όχι, που χώρισαν...ατελείωτος κύκλος. Αν είσαι εσυ χαλαρός και δεν τα βάψεις μαύρα θα περάσει το θέμα λιγότερο οδυνηρά. Έχω συναδέλφους που το έκαναν αυτό. Παίξε και λίγο θέατρο στην αρχή, κάνε καμία πλάκα. Αλλά σημασία έχει το παιδί. Μόνο το παιδί.