Παιδιά καλησπερα. Σας ευχαριστώ όλους για τα σχολια σας. Έτσι ακριβώς είναι, όπως τα λέτε. Αλλά θα σας πω το κοινό κλισέ ότι δεν είναι τόσο εύκολο.... Τουλάχιστον μπορώ και καταλαβαίνω ότι δε τραβάει και ότι όσο το καθυστερώ κάνω κακό στον εαυτό μου. Αλλά δε νιώθω ακόμα έτοιμη να το τελειώσω. Και δε ξέρω και πως. Στην αρχή, στο πρώτο χωρισμό είχα κόψει κάθε επαφή. Αλλά δε μου πήγαινε η καρδιά να το συνεχίσω. Να πω ότι στη συνέχεια αυτός με προσέγγισε και όχι εγώ. Το ξέρω πως όπως τον περιγράφω ακούγεται μεγάλος μαλακάς. Αλλά υπάρχει λόγος που δε θέλει να ειναι μαζί μου. Βλέπετε αυτός είναι 36 και εγώ 24. Αυτός θέλει γάμους και παιδιά, και εγώ θέλω να κάνω τη ζωή μου. Δεν τον κατηγορώ. Ίσα ίσα τον ενθάρρυνω να ψάξει να βρει κάποια που να μπορεί να του τα προσφέρει όλα αυτά. Γιατί εγώ σίγουρα δε μπορώ. Αν το δούμε από τη λογική πλευρά, δεν ταιριαζουμε σε καμία περίπτωση. Σε άλλο στάδιο βρίσκεται αυτός, σε άλλο εγώ. Αλλά το συναίσθημα υπάρχει.Δε ξέρω αν θα μπορέσω ποτέ να κλείσω τη πόρτα και να τον διαγράψω από παντού ώστε να προχωρήσω. Και η αλήθεια είναι ότι δε θέλω να το κανω έτσι. Δε μπορώ έναν άνθρωπο που αγάπησα τόσο πολύ να τον ξεγραψω έτσι απλά....
