Μπορώ να φανταστώ το δίλημμα που αντιμετωπίζεις. Από τη μία καταλαβαίνεις τις διαφορές σας στην ιδεολογία και τα μελλοντικά σας σχέδια και από την άλλη βρήκες κάποιον που σέβεσαι και σε σέβεται, βρήκες μία σχέση όπου νιώθεις αγάπη και φροντίδα από έναν άνδρα που θαυμάζεις. Σκέψου, όμως, ότι τέτοιες διαφορές θα τις βρείτε μπροστά σας αργότερα, εκτός κι αν αναθεωρήσεις εσύ κάποιες απόψεις σου. Άραγε, εάν ήσουν και εσύ 30 και είχες τις ίδιες απόψεις με αυτές που έχεις τώρα, θα έδινε ευκαιρία στη σχέση σας ή θα σε απέρριπτε ως "αδιόρθωτη περίπτωση;" (Και, ίσως, "περιφρονημένη" περίπτωση επειδή θα ήσουν 30 και ακόμα δεν θα είχες κάνεις παιδιά;) Θέλω να πω, μήπως δείχνει ανεκτικότητα και υπομονή ποντάροντας στο ότι με τον καιρό θ' αλλάξεις γνώμη, ειδικά για το θέμα της οικογένειας; Πάντως, το πιστεύω ότι υπάρχουν γυναίκες που ήξεραν ήδη από τα 23 τους ότι δεν ήθελαν παιδιά, όπως και γυναίκες που ονειρεύονταν να γίνουν μητέρες από τότε που θυμούνται τον εαυτό τους. Η απόφαση για τέκνο ποίηση δεν συνδέεται απαραίτητα με την ηλικία, ειδικά τώρα που η πίεση της κοινωνίας προς τις γυναίκες έχει αρχίσει να υποχωρεί.) Μη φοβηθείς να πάρεις χωριστό δρόμο αν δεις ότι δεν μπορείτε να συνυπάρξετε. Με τον καιρό σε μία σχέση, ακόμα και οι μικρές διαφορές εξελίσσονται σε ρήγματα. Αυτά που εκείνος ζητάει από μία γυναίκα δίπλα του μπορεί να μην είναι πολλά, όμως είναι πάρα πολλά για σένα. Δες τον σαν μία εμπειρία που έχει θέσει τα στάνταρ στο πόσο καλά πρέπει να σου φέρεται ένας άνδρας και αργότερα θα βρεις κάποιον που να σου παράσχει την αγάπη και τη σταθερότητα, αλλά όντας πιο κοντά ιδεολογικά σ' εσένα.