Emilyεκπλήσσεσαι, επειδή συμβαίνει ακριβώς αυτό που είπα, και το'χω πει κι άλλες φορές. Μπερδεύετε (τουλάχιστον εδώ μέσα στο φόρουμ συμβαίνει κατά κόρον) τον εσωστρεφή με το ανθρωπάκι, το θύμα, τον άνθρωπο της σφαλιάρας, τον "άει χάσου μυρμηγκάκι" που δεν τολμά να σηκώσει ανάστημα ποτέ και πουθενά παρά μόνο σε δακρύβρεχτες ανώνυμες ανακοινώσεις σε διαδικτυακούς τόπους με άλλα ανθρωπάκια. Το υποταγμένο, φοβικό ανθρωπάκι που το βαφτίζετε "χαμηλών τόνων", με το υποκριτικό χαμηλοκοίταγμα που κατά βάθος φτύνει χολή και σιχασιά για όλο τον κόσμο, επειδή τον κατηγορεί ότι φταίει για την δική του απόρριψη. Τον άνθρωπο που τον βλέπεις και λες "τώρα αυτός τι ρόλο βαράει". Μετά αναρωτιόμαστε γιατί απωθεί αυτό το καλούπι. Ε πώς να μην απωθεί; Θα ήταν αφύσικο να μην απωθεί! Ο άνθρωπος είναι πλασμένος από την φύση του να επιδιώκει το δέος και την ομορφιά (Κάντ). Και δεν αναφέρομαι σε εμφανισιακή ομορφιά, αλλά σε αρμονία έξω-μέσα και στην εντύπωση που δίνουν κάποια πράγματα, κάποιοι άνθρωποι, ότι ξεκουράζεται η ψυχή μας πάνω τους. Όχι το γέμισμα με ανησυχία, όχληση και τράβηγμα προς τα κάτω που ασκούν οι άνθρωποι που δεν το κατέχουν αυτό το χάρισμα. Ούτε λοιπόν δεν υπάρχει ούτε Δέος (ο θαυμασμός στη δύναμη, στο μεγάλο, στο ανώτερο), ούτε "ομορφιά", με την έννοια που εξήγησα μόλις, πώς να ελκύει κάποιος την προσοχή και το θαυμασμό του έτερου; Απλά δεν τα ελκύει. Αν κάνεις τον κόπο να ανοίξεις το λινκ που έβαλα (προς τιμήν του Περαστικού ανοίγει τα λινκς) θα διαπιστώσεις ότι η ευφράδεια είναι μάλιστα μέσα στα χαρακτηριστικά των εσωστρεφών. Δεν είναι τυχαίο που πολλοί εξ ημών γράφουμε. Με τόσο εσωτερικό μονόλογο που κάνουμε, δεν είναι τυχαίο ότι είμαστε ετοιμόλογοι και παραγωγικοί στο λόγο. Αλλά για να το εξηγήσω μια και καλή μπας και γίνει αντιληπτό πώς γίνεται κάποιος που εκδηλώνεται τόσο "δυναμικά" να είναι εσωστρεφής. Δεν μου αρέσει η συναναστροφή με πολύ κόσμο, τα πάρτυ, οι έξοδοι, το ανούσιο chit chat, παρόλο που το κάνω πετυχημένα, με κουράζει, με εξαντλεί, ανυπομονώ να γυρίσω σπίτι μου, να καθίσω στην πολυθρόνα μου να πιάσω το βιβλίο μου, να γράψω, να φτιάξω μια playlist, να μαγειρέψω ένα φαγητό που με ιντριγκάρει. Αυτά με ξεκουράζουν. Με γεμίζουν, μου φορτίζουν την μπαταρία! Δεν χρειάζομαι να εκδηλώνω συναισθήματα με την μορφή "ουάου!" της Μάγκυ Χαραλαμπίδου, προτιμώ τις άνετες σιωπές, να μιλούν τα μάτια, να μην υπάρχουν λέξεις που παρεξηγούνται, ή να υπάρχουν οι λέξεις που πάνε την κουβέντα λίγο παρακάτω στον εσωτερικό μονόλογο που ξεκίνησα και να γίνονται διάλογος επειδή κάποιος ακούει και τον ακούω κι εγώ. Δεν μ'ενδιαφέρει να δω 1002 παραστάσεις, 58 συναυλίες και να μην αφήσω φεστιβάλ για φεστιβάλ. Όλα αυτά με κουράζουν στο τέλος. Τα κάνουν οι εξωστρεφείς (ναι, ναι) που κατά βάθος αποζητούν τον συγχρωτισμό με τον κόσμο. Προτιμώ να τους παρατηρώ από μακριά, να επιλέξω πού θα κουράσω το κορμί μου. Δεν μ'ενδιαφέρει να πάω κάμπινγκ και να γίνουμε "μια παρέα" στην παραλία, να τραγουδάμε Φάμελλο με μια κιθάρα γύρω από τη φωτιά, τα βρίσκω πολύ κλισαδούρα, κι ας είμαι περιζήτητη παρέα επειδή έχω πράγματα να πω που οι άλλοι ενδιαφέρονται ν'ακούσουν. Δεν μ'αρέσει το καλοκαίρι, η κατ'εξοχήν εποχή του εξωστρεφούς, αντίθετα το σιχαίνομαι. Δώσμου απομόνωση, βροχή, ομίχλη, δάση, λίμνες, ταινίες του Αγγελόπουλου. Όλα αυτά δεν έχουν καμμία σχέση με ντροπαλοσύνη, χαμηλοκοιτάγματα και κοινωνικές δυστοκίες, είναι όμως όλα χαρακτηριστικά των εσωστρεφών. Σαφής;