Θα σας πω σκηνικό που έγινε μπροστά μου σε λεωφορείο πριν πολλά χρόνια (και γι' αυτό ίσως μου διαφεύγουν οι λεπτομέρειες, αλλά η αηδία όταν το σκέφτομαι παραμένει αναλλοίωτη). Είμαι λοιπόν στο λεωφορείο και κοιτάζω τη δουλειά μου. Σημειωτέον, δεν ήταν ιδιαιτέρως γεμάτο. Ίσα ίσα που βρίσκονταν κάποιοι όρθιοι αλλά με πολλή άπλα γύρω γύρω. Επίσης να πω ότι ήταν η εποχή που το ίντερνετ στο κινητό δεν ξέρω καν αν υπήρχε, κι αν υπήρχε ήταν πιο ακριβό από το να κάνεις κλήση στην Αμερική. Έτσι λοιπόν, όπως χάζευα αμέριμνη, βλέπω μία κοπέλα από αυτές της απροσδιορίστου ηλικίας, θα μπορούσε να είναι από 18 έως 55, αλλοδαπή να έχει μισοσκύψει προς τα εμπρός και να ακουμπάει σε μία θέση του λεωφορείου. Πίσω της ακριβώς, ένας τύπος γύρω στα 50, γλοιώδης, να κρατιέται από τη χειρολαβή κοιτώντας και καλά το άπειρο και συγχρόνως να έχει προτεταμένο τον καβάλο του και να τρίβεται στη μισοσκυμένη κορασίδα. Για μερικά δευτερόλεπτα δεν είχα καταλάβει τί ακριβώς έβλεπα. Και μετά το συνειδητοποιώ. Και μου 'ρχεται αηδία. Κυρίως γιατί μετά αντελήφθην την ικανοποίηση που έβλεπα στα πρόσωπα και των δύο. Ευτυχώς στην επόμενη στάση κατέβηκα...