Καλά αυτό το "στον δρόμο να περπατάς και να φωνάξω τ'ονομά σου" μ'έχει κάψει ανεπανόρθωτα. Ήμουνα τόσο τυφλωμένη από έρωτα πριν καμιά δεκαετία, που είμαι στο λεωφορείο, νόμισα ότι είδα τον έρωτά μου, πετάχτηκα στην πρώτη -άσχετη- στάση και άρχισα να φωνάζω τ'ονομά του από μακριά, για να γυρίσει. Το αποκορύφωμα; Αφού πλησίασα αρκετά και δεδομένου ότι αυτός τόση ώρα δεν γύριζε, αλλά που να μου κόψει, γύρισε μία και καλή για να περάσει τον δρόμο και πολύ απλά δεν ήταν αυτός. Ωστόσο τ'ονομά του ακούστηκε σε όλη την ακαδημίας!υγ. Ανία χρόνια σου πολλά..