Επί πολλά χρόνια ζούσα την ίδια παράνοια.Ηταν η μοναδική μου σκέψη πρωί και βράδυ, αναζητούσα την παρουσία του παντού,ευελπιστούσα, μάταια, να τον συναντήσω οπουδήποτε και όταν δεν τον συναντούσα, που ήταν και το αναμενόμενο, επέστρεφα ηττημένη και έκλαιγα. Δεν έμαθε ποτέ τι περνούσα, η ζωή ωστόσο συνεχίστηκε.Θυμηθηκα περσινά ξινά σταφύλια με την εξομολόγηση σου νυχτιατικα, αλλά πέρασε και αυτό.Το τι άφησε άλλο θέμα βέβαια. Θα ευχηθώ καλά ξεμπερδεματα..