Εγώ το έζησα ως μεγάλο ζόρι και άλλες γυναίκες που απέκτησαν παιδί το ίδιο. Αναφέρομαι στα πρώτα χρόνια, και μιλάω για "γυναίκες" γιατί 9 στις 10 εμείς μένουμε στο σπίτι τον πρώτο καιρό μέχρι να πάμε πάλι για δουλειά. Άλλες που κάνουν δυο και τρία μένουν φυσικά πολύ περισσότερο καιρό στο σπίτι. Δεν πανικοβάλω άδικα κανέναν, λέω πως το έζησα και ήμουν ήδη "ψημένη" στην κούραση και στις δυσκολίες και ας ήμουν μόλις 22. Το έχω ξαναπεί ότι η δυσκολότερη αποστολή που σε θέλει εκεί 1000% και απαιτεί τα πάντα από σένα, είναι να μεγαλώσεις ένα παιδί σωστά. Βεβαίως είναι εμπειρία ζωής με πολύ όμορφες στιγμές αλλά είναι και εξόντωση μαζί. Τα πάντα καθορίζονται για ένα μεγάλο διάστημα από το παιδί, τους ρυθμούς και τις ανάγκες του και όχι από εμάς και τις δικές μας ανάγκες.Σχολίασα σχετικά με το περιεχόμενο της Εξομολόγησης, αν αναφερόταν σε νοικοκυριό με ζευγάρι χωρίς παιδί θα απαντούσα αναλόγως. Το "εξίσου", δεν είναι πάντα όμως εφαρμόσιμο όταν ο ένας από τους δυο για παράδειγμα εργάζεται πολύ περισσότερο. Στην περίπτωση την δική μου ο άντρας μου χτύπαγε 12ωρα και εργαζόταν συχνά ακόμη και Σαββατοκύριακα. Η ευθύνη του παιδιού και του σπιτιού έπεφτε σχεδόν εξ ολοκλήρου σε μένα, μια και όπως το λες η γιαγιά που ζούσε σχετικά κοντά δεν ήταν κατάλληλη να με βοηθήσει με το παιδί. Είναι αυτονόητο ότι δεν είναι κατάλληλες όλες οι γιαγιάδες, προσωπικά θεωρώ τυχερό το ζευγάρι όμως που έχει βοήθεια από δικό του άνθρωπο.Όσο για αυτά που λες ότι η μητέρα είναι υποχρεωμένη να καλύπτει μόνο βιολογικές ανάγκες που δεν καλύπτονται αλλιώς, και ότι για τα υπόλοιπα δεν έχει καμιά υποχρέωση, με βρίσκεις κάθετα αντίθετη και μου ακούγονται πολύ ψυχρά. Αν ήταν έτσι βεβαίως και δεν θα ήταν πολύ ζόρικα τα πράγματα, μάλλον δεν θα ήταν καθόλου ζόρικα. Καλούμαστε όμως να καλύψουμε και όλες τις άλλες ανάγκες εκτός των βιολογικών. Και εδώ θεωρώ στις περισσότερες περιπτώσεις καταλληλότερη την μητέρα, ειδικά όσο μικρότερο είναι το παιδί. Κουβαλάμε μέσα μας το μωρό μας εννιά μήνες, είναι εξοικειωμένο με την φωνή μας και τους χτύπους της καρδιάς: μας "γνωρίζει". Όταν την έβαζα να καθίσει στο καθισματάκι που ήταν κρεμασμένο πάνω μου, ησύχαζε γιατί ακουμπούσε πάνω στο στήθος μου το κεφαλάκι της και άκουγε την καρδιά μου. Έχει κοιμηθεί άπειρες φορές έτσι, όταν το προσπαθούσε ο άντρας μου ή κάποια φίλη μου δεν λειτουργούσε: δεν αναγνώριζε τους χτύπους της καρδιάς.
