Σε καταλαβαίνω αλλά διαφωνώ εν μέρει... Καλώς ή κακώς όταν ήταν ανυπόφορο να είμαι μόνη έμαθα ότι είμαι μόνη, ότι οι ανθρώποι δεν οφείλουν να είναι διαθέσιμοι όταν τους χρειάζομαι, όπως τους χρειάζομαι αλλά όπως μπορούν και όταν μπορούν γιατί κι εκείνοι κουβαλάνε τα δικά τους...Τωρα για τον θάνατο, παλιά σκεφτόμουν έτσι, δεν θεωρούσα κανέναν δεδομένο και αυτό είχε ως αποτέλεσμα όμως να χάσω την μπάλα (μου) και να είμαι πολύ χαριστική ενίοτε. Δεν χρειάζεται. Μπορεί να είμαστε εμείς που θα φύγουμε πρώτοι στην στροφή, δεν το ξέρουμε. Δεν φτάνει να νιώθουμε, χρειάζεται να τιμούμε την ζωή μας χωρίς να λέμε στον καθένα "πάρε την, έτσι κι αλλιώς ένα κουρελακι είμαι, σαν τις πατσαβούρες που έχουμε για να σκουπίζουμε τα πάντα".Υ. Γ. Δεν είναι όλα τα λόγια καλά που θα θέλαμε να πούμε, οπότε καμιά φορά ακριβώς επειδή είμαστε περαστικοί όπως και οι άλλοι δεν τα λέμε. Τ' αφήνουμε στην άκρη.Υ. Γ. 1 Συλλυπητήρια, δεν ξέρω αν υπάρχει απώλεια να χωνεύεται ασχέτως ηλικίας όταν υπάρχει κι αγάπη στην μέση.