Φύγε πάρε το παιδί και πήγαινε στους γονείς σου. Αν θελήσει να κάνει κάποια βήματα κι εσύ ανταποκριθείς δεν ξέρω, ο καθένας συμεριφέρεται ανάλογα τον χαρακτήρα του. Έκανες τις προσπάθειές σου και με το παραπάνω για τα γούστα τα δικά μου. Είναι ολόκληρος άντρας 32 χρονών και δεν δικαιολογείται να το παίζει έφηβος. Από την άλλη σε τέσταρε και είδε ότι του περνάει, υποθέτω βρίσκει και φαγητό στο τραπέζι και πουκάμισα σιδερωμένα,τσάμπα πατέρας και σύζυγος λέγεται αυτό. Μια χαρά. Το "καλό παιδί" ψάχνω να βρω πίσω από όλα αυτά αλλά μηδέν εις το πηλίκον. Δεν είμαστε καλά παιδιά επειδή κάνουμε σεξ και ταξιδεύουμε με κάποιον που μας αρέσει ή είμαστε ερωτευμένοι μαζί του.Από την άλλη δεν γινόμαστε και μητέρες χαριστικώς επειδή το θέλει ο σύντροφός μας. Το να σκέφτεσαι πως θα ήταν αν είχες παντρευτεί άλλον δεν ξέρω σε τι εξυπηρετεί, άλλωστε η ζωή είναι κάτι πολύ παραπάνω από τον ποιόν θα παντρευτούμε, και ΑΝ παντρευτούμε. Λες ότι του έδωσες τα "πάντα", μια δήλωση που πάντα με δυσκολεύει. Ποιά είναι αυτά; Υποθέτω ό,τι δίνει ο καθένας όταν ερωτεύεται και αγαπάει. Με αυτή την λογική, και εκείνος από ό,τι μας λες έδωσε τα πάντα. Μόνο που σταμάτησε να το κάνει.Λοιπόν, να μην του πεις τίποτε. Πάρε το παιδί και τα πράγματά σου και πήγαινε στους γονείς σου. Πες σε κάποιον να σε πάρει από εκεί, και κανόνισε να λείπει ο σύζυγος. Καλύτερα να αποφεύγονται τετ α τετ καταστάσεις, πολλές φορές δημιουργουνται εντάσεις που δεν τις περιμένουμε. Άφησέ του ένα σημείωμα για να μην τρέχει σε αστυνομίες και πες του απλά ότι γνωρίζει άριστα γιατί έφυγες. Και ότι χρειάζεστε και οι δυο χρόνο να σκεφτείτε πως θέλετε να συνεχίσετε την ζωή σας. Ό,τι όμως και αν συμβεί θα σου έλεγα να κοιτάξεις να κάνεις κάτι για τον εαυτό σου. Αν έχεις υποστήριξη από το σπίτι σου, ίσως τελειώσεις μια Σχολή, μάθεις μια τέχνη ή πας μερικές ώρες για δουλειά. Αν ήσουν κόρη δική μου αυτό θα σου έλεγα. Δεν είμαι από τις μαμάδες που αναμασάνε συμβουλές τύπου "κάνε υπομονή, θα στρώσει" ή "θα του περάσει, φάση περνάει". Δεν είμαστε καλά. Φέρνεται αναίσθητα και ανεύθυνα και τα παίρνω στο κρανίο. Και δεν θα κουράζομαι να το λέω, δεν εκτιμάνε οι άνθρωποι όταν χάνουμε τον εαυτό μας και αφιερωνόμαστε ολοκληρωτικά σε κάποιον άλλον. Πρέπει πάντα μα πάντα να κρατάς κάτι για σένα, κάτι που να είναι μόνο δικό σου και δεν μπορεί να σου το πάρει κανείς. Έχεις μικρό παιδί, αλλά μεγαλώνει ήδη δεν είναι πλέον μωρό. Έχεις και βοήθεια από ό,τι καταλαβαίνω, αξιοποίησέ την. Ξέχνα πως θα ήταν αν παντρευόσουν τον έναν και τον άλλον και χτίσε τις προυποθέσεις να είσαι καλά με άντρα, ή χωρίς. Είσαι 25 χρονών και ζεις στο 2019, ό,τι και να γίνει άλλαξε τρόπο σκέψης και μην επενδύσεις άλλη φορά τα "πάντα" σου πάνω σε μια σχέση ή έναν γάμο. Κανένας δεν θα σου πει ευχαριστώ (που και να το έλεγε, σιγά το έπαθλο), δεν αγαπάμε λιγότερο αν αγαπάμε πρώτα τον εαυτό μας. Ίσα ίσα, το αντίθετο συμβαίνει και να είσαι σίγουρη πως τα παιδιά μας πρώτα και πάνω από όλους έχουν ανάγκη μια μαμά που τα αγαπάει, αγαπάει όμως και τον εαυτό της.
