4 ετών μπόμπιρας τότε, το μόνο που θυμάμαι είναι ότι βρισκόμουν στην κουζίνα με τη μαμά (οι δυο μας στο σπίτι) και ξαφνικά άρχισε να κουνάει πολύ δυνατά προς όλες τις κατευθύνσεις. Πράγματα εκσφενδονίζονταν από τα ψηλά ράφια - ντουλάπια, μία 30 ιντσών βαριά CRT (στυλ έπιπλο) ήρθε τούμπα στο πάτωμα και γενικά το σπίτι είχε γίνει άνω κάτω. Θα μου πεις πράγμα λογικό αν αναλογιστείς ότι βρισκόμασταν στα 32 μέτρα πάνω από το έδαφος, στον 9ο όροφο πολυκατοικίας. Ευτυχώς επρόκειτο για εξαιρετικά κατασκευασμένο κτήριο και οι ζημιές πρακτικά δεν υπήρχαν σε στατικό - μηχανικό επίπεδο. 20 χρόνια μετά έτυχε ο σεισμός να με βρει εντός του προαστιακού σιδηροδρόμου όπου και δεν κατάλαβα τίποτα. Το μόνο στοιχείο που είχα ήταν ένα τηλεφώνημα που έλαβε μία νεαρή κοπέλα από την οικογένειά της λογικά σχετικά με το αν κατάλαβε τον σεισμό κι εάν ήταν καλά. Όταν μπήκα στο σπίτι (το ίδιο που αναφέρω στην αρχή) βρήκα μόνο δύο - τρία πράγματα στο πάτωμα, τίποτα σαν εκείνη τη φορά. Εύχομαι να μη βιώσουμε ξανά τέτοια καταστροφή όπως του 1999.