Θα μου επιτρέψεις να διαφωνήσω ελαφρώς, κυρίως με τα παραδείγματα που φέρνεις.Ο αυτοσεβασμός κι η οριοθέτηση είναι σίγουρα σπουδαία πράγματα. Ωστόσο και στα δύο παραδείγματα που φέρνεις η αιτία της "αποτυχίας" είναι κάτι άλλο. Κρύβεται πίσω κάποια επιθυμία ελέγχου της ανθρώπινης σχέσης, παρέχοντας κάτι που στο βάθος έχει μια προσδοκία ανταπόδωσης, ακόμη και σε εντελώς μη μεθοδευμένο επίπεδο. Αυτό το "τα έδωσα όλα" (και πήρα τα τρία μου, υποννοείται). Μα δεν ήταν σόγουρο ότι η άλλη πλευρά τα ήθελε αυτά τα όλα! Κι έπειτα, ποιά είναι αυτά τα όλα; Αναλυτικά, συγκεκριμένα, με χαρτί και μολύβι. Αυτό που πονάει τον πετισσότερο κόσμο είναι ότι δεν υφίστανται εγγυήσεις στις ανθρώπινες σχέσεις, δεν είναι επένδυση χαμηλού ρίσκου. Μπορεί όλα σωστά να τα κάνεις και πάλι να μην ανταποδωθεί η συμπεριφορά σου στον βαθμό που θέλεις, με τον τρόπο που το θέλεις! Έτσι είναι, ειδικά ο έρωτας. Δεν μπορούμε να ελέγξουμε πώς θα νιώσει, πώς θα φερθεί ο άλλος, μόνο για τον εαυτό μας είμαστε υπόλογοι. Κι όσο για το ξεκαθάρισμα του "θέλω σχέση" στις αρχές αρχές (έναντι τι; θέλω να φερόμαστε σαν αγροίκοι; σαν σκουπίδια; και το σεξ μια μορφή σχέσης είναι) δεν υπάρχει σιγουρόταρος τρόπος να απομακρυνθεί ο άλλος. Επειδή δίνει το μήνυμα "δεν σε ξέρω, δε με ξέρεις, αλλά σχέση να'ναι κι ότι νά'ναι"!Είναι αντικούκου, σαν ο άλλος να είναι γραμμάτιο προς εξαργύρωση, όχι άνθρωπος, αλλά λίστα με κουτάκια για τικάρισμα.Και βέβαια εξίσου φάουλ είναι η προγραμματική δήλωση "δεν είμαι σε φάση, να το πάνε χαλαρά, θέλω μόνο σεξ", επειδή προδιαγράφει ότι 1.σε θέλει κιόλας σίγουρα για σεξ ακόμα δεν σε γνώρισε πώς είσαι!2. τον έλεγχο της σχέσης θα τον έχεις εσύ που το λες, γιατί αν αλλάξεις γνώμη το άλλο άτομο θα είναι απίκο.Βλέπεις, τελικά το θέμα είναι ότι το ανθρώπινο σχετίζεσθαι είναι μια μάχη για τον έλεγχο. Όλα τα υπόλοιπα είναι περιφερειακά.
