Συμπονώ όσους τους κατέστρεψαν ακατάλληλοι γονείς στην παιδική τους ηλικία, αδυνατώντας να τους παρέχουν το σημαντικότερο εφόδιο: την πίστη στον εαυτό τους, ότι τους αγαπούν επειδή αξίζουν να αγαπηθούν (το ακριβώς αντίθετο από το "κανείς δεν θα σε αγαπήσει όσο η οικογένειά σου").Αλλά κάποια στιγμή ενηλικιώνεσαι, αποβάλλεις τις παιδικές ασθένειες, επανεκτιμάς τα όσα άκουσες (κάποια είχαν βάση, άλλα πάλι όχι) κι επιτέλους στέκεσαι στα δικά σου πόδια. Αλλιώς μένεις για πάντα παιδί. Δεν λέω, ξεκούραστο είναι, να φταίνε πάντα οι άλλοι και να αποφασίζουν πάντα οι άλλοι (τόσο που ενίοτε το κάνουμε και συνειδητό roleplaying), αλλά η ελευθερία ξεκινά με την ανάληψη ευθύνης. Έχω λάθος;