Το πρόβλημα ξεκινά όταν άλλοι κρίνουν το επίπεδο της ευτυχίας μιας σχέσης με βάση τα δικά τους κριτήρια. Για κάποιους, αν ένα ζευγάρι δεν είναι παντρεμένο, θεωρούν ότι δεν είναι και "ολοκληρωμένη" η σχέση ή ότι ο άνδρας δεν είναι αρκετά κτητικός ή δεν αγαπά τη γυναίκα τόσο πολύ ώστε "να την κάνει δική του" με το γάμο και με το να λάβει εκείνη το επώνυμό του.Υπάρχει, επίσης, μια γενική άποψη ότι ο γάμος κατά κάποιον τρόπο βάζει τους συζύγους να λογοδοτήσουν ο ένας στον άλλον σε περίπτωση που πρέπει να χωρίσουν. Δεν μπορεί, για παράδειγμα, μια μέρα ο σύζυγος απλώς να βρει μια νεότερη ερωμένη και να πετάξει στο δρόμο τη σύζυγό του (ή, αντίθετα, να εξαφανιστεί ο ίδιος εντελώς απ' το σπίτι χωρίς ούτε ένα σημείωμα), μα θα πρέπει να της εξηγηθεί και ν' αναλάβει την ευθύνη απέναντί της με ένα διαζύγιο και με οικονομικό διακανονισμό.Εδώ δεν χωρά η προσωπική μου γνώμη, οπότε θα πω μόνο ότι μακάρι να είστε ευτυχισμένη ορίζοντας εσείς το τι είναι ευτυχία στη σχέση σας από κοινού με το σύντροφό σας, χωρίς, όμως, να έχετε επηρεαστεί από τη συνήθη αποστροφή/φοβία για γάμο που πολλοί εκπρόσωποι του άρρενος φύλου επιδεικνύουν στην εποχή μας.