Ο κυνικός (αν κ προτιμω το προσγειωμένος) ακριβως επειδη ερωτεύτηκε κ πληγώθηκε, κ πόνεσε εφτασε σε ενα σημειο που εμαθε να πατάει στη γη κ οχι να πετάει στα σύννεφα. Ακριβως λοιπον επειδη ερωτεύτηκε εγινε τωρα αυτο που εσύ βλεπεις ως εναν κυνικό ανθρωπο. Κ οχι επειδη δεν ερωτεύτηκε. Οσο για το "τι πειραζει να σκεφτόμαστε αυτον ή αυτη που δε μπορουμε να εχουμε" η γνωμη μου είναι οτι δεν πειραζει κανεναν αυτο εκτος απο σενα (ενδεικτικό το δευτερο προσωπο) που σκεφτεσαι οοοολα αυτα τα "αν". Σε παει πισω κ δεν το καταλαβαινεις. Η ζωη μας ειναι αυτη που ζουμε, με τα καλα κ τα κακα που μας φερνει. Οχι αυτη που θα θέλαμε κ την παίζουμε μεσα στο κεφαλι μας σαν ταινια. Ρεαλιστικό δεν ειναι αυτο? Γτ να ειναι κυνικό?
