Να το πω απλούστατα να γίνει αντιληπτό από όκους. Όταν χωρίζουμε πονάμε. Ο πόνος όμως ερμηνεύεται ως λάθος. Για να πονάμε, λέμε, δεν κάναμε καλά που χωρίσαμε. Επειδή το παρόν κοινωνικό πλαίσιο μας διδάσκει οτι ο πόνος είναι κάτι πολύ κακό που πρέπει να αποφεύγουμε πάση θυσία. Κι έτσι ξαναγυρνάμε.Επιπλέον, όταν κάποιος μας πληγώνει θέλουμε κάπου να πούμε τον πόνο μας, να παρηγορηθούμε (όπως κάναμε με τη μαμά μας παιδιά). Κι ο κοντινότερος μας, στον οποίο θέλουμε να ανοίξουμε την καρδιά μας, είναι...ο άνθρβπός μας, αυτός που μας πληγώνει! Έτσι συνεχίζουν οι κακοποιητικές συναισθηματικά σχέσεις. Επειδή βασίζονται σε πολύ θεμελιακές ανθρώπινες ανάγκες. Γι'αυτό δεν φεύγουν.