Είναι ένας έθισμός σαν όλους τους υπόλοιπους. Διάβασα την εξομολόγησή σου και είναι σαν να την είχα γράψει εγώ πριν ένα χρόνο. Δεν μπορούσα να σταματήσω να τρώω.Αναρωτιόμουν αν μια ζωή θα έτρωγα έτσι και γιατί είχα τόσο μεγάλη πείνα. Σταμάταγα για 2-3 μέρες και μετά έτρωγα ακόμα πιο πολύ. Είχα πάρει βάρος και νόμιζα ότι δεν έχει γυρισμό. Είχε να κάνει με το στρες, με τη συναισθηματική μου ζωή και με το ότι έδινα πολλή βάση στη δουλειά. Με πίεζε και γύρναγα σπίτι και γινόταν ΜΑΚΕΛΕΙΟ. Να μην στα πολυλογώ έκανα λίγες συνεδρίες με μια ψυχολόγο (για άλλα θέματα) αλλά αυτό ήταν το εναρκτήριο βήμα. Ξαναγράφτηκα γυμναστήριο, σταμάτησα να αγχώνομαι για την κωλοδουλειά και χώρισα από τον τύπο που ήμουν μαζί. Η σχέση μου με το φαγητό άλλαξε έκτοτε. Τώρα τρώω υγιεινά γεύματα που μαγειρεύω μόνη μου και πολύ μικρότερες ποσότητες. Και είμαι ΟΚ, δηλαδή δεν πεινάω τόσο πολύ κάθε μέρα. Κάτι λιγούρες που και που αλλά αυτό είναι νορμάλ. Bottom line, δες τι σε χαλάει στη ζωή σου και την πέφτεις στο φαί.