Λατρεύω τα ζωάκια. Αλλά "σοφία"; Όλα τα σκυλιά αγαπάνε το αφεντικό τους και ο χειρότερος άνθρωπος να είναι. Δεν τα ενδιαφέρει τα σκυλάκια τι σόι άνθρωποι είμαστε, δεν μας αγαπάνε για την προσωπικοτητά μας αλλά γιατί τα φροντίζουμε και εξαρτώνται από εμάς. Ήδη ειπώθηκε πιο πάνω: πραγματικά υπάρχουν άνθρωποι που προτιμούν την παρέα με τα ζώα γιατί αυτά δεν τους κρίνουν. Έξω στην ανθρώπινη αρένα πρέπει να αποδείξουμε ποιοί είμαστε και τι αξίζουμε, είναι βολικό να κάνει κανείς τέτοιους αφορισμούς και να επαναπαυτεί στο ότι όλα τα κακά του κόσμου οφείλονται στους κακούς ανθρώπους. Ναι, υπάρχουν και είναι πολλοί. Αλλά υπάρχουν και πάρα πολλοί άνθρωποι καλών προθέσεων που δεν μένουν μόνο στις προθέσεις. Δοτικοί άνθρωποι, έντιμοι και ειλκρινείς. Δεν μπορεί ένα ζώο να αντικαταστήσει τις ανθρώπινες σχέσεις. Δεν μιλάμε μαζί τους (μιλάνε, θα πούνε μερικοί, αλλά εννοούνε ότι κάνουν μονόλογο και το ζώο "συμφωνεί") δεν κάνουμε ερωτικές σχέσεις ούτε γίνονται κολλητοί μας με την ανθρώπινη έννοια του όρου. Ένα ζώο δεν μας ζητάει να εξελιχτούμε, να διορθώσουμε τα λάθη μας, δεν το ενδιαφέρει αν μένουμε στάσιμοι μια ζωή. Λες ότι δεν ζητάνε πολλά, σχεδόν τίποτα. Εκεί ακριβώς βρίσκεται και η παγίδα.