Ένας αναρχικός-αντιεξουσιαστής δεν χρειάζεται να λήξει η προφυλάκισή του για να ζητήσει την ελευθερία του. Το κάνει από την πρώτη μέρα που βρίσκεται προφυλακισμένος ως de facto δικαίωμα του, το οποίο το απονέμει στον εαυτό του στο όνομα του δίκαιου κατ αυτόν αγώνα του. Εξού και οι αυτοδίκαιες ακραίες πράξεις μιας μικρής υποθέτω μερίδας μόνο των σκληροπυρηνικών ακροδεξιών. Τον αναρχικό λοιπόν κανονικά, λέει, δεν υπάρχει κανένας να τον δικάσει για τίποτα γιατί δεν αναγνωρίζει καμία εξουσία. _Ένα το κρατούμενο. Ζητάει την στήριξη του κόσμου για τον οποίο λέει ότι αγωνίζεται και συνήθως οι ομοιδεάτες του τον στηρίζουν. Ο Σακκάς και ο κάθε Σακκάς θα συνεχίσει τον αγώνα του έτσι όπως τον έχει προσδιορίσει, πριν και αφού μπει στην φυλακή, και αφού του δοθεί η ελευθερία του. Δηλαδή ο αντιεξουσιαστής-αναρχικός δεν αναγνωρίζει ούτε την καταδίκη του, ούτε την πράξη δικαίωσής του._Δεύτερο κρατούμενο. Το θέμα όμως είναι ότι τώρα, ο Σακκάς, χρησιμοποιώντας τα ίδια τα δικαιώματα που του δίνει ο νόμος, π.χ συνηγόρους, αποζητά την δικαιη ισχύ του νόμου που ισχύει και για τους υπόλοιπους, αφού κανονικά έχει λήξει η υποχρεωτική προφυλάκισή του. Χρησιμοποιεί τα δικαιώματά του, ξαναλέω, που σημαίνει κατ αρχάς ότι υπάρχουν δικαιώματα, ότι τα αναγνωρίζει(?). Αναγνωρίζει ότι ζει σε μια κοινωνία όπου δεν μπορεί να κάνει ότι θέλει. Συνεπώς δεν ζει σε μια απολυταρχία όπου δεν έχει το δικαίωμα να πράττει τίποτα. Η βία του ένοπλου αγώνα είναι τελικά πιο εξουσιαστική από την εξουσία που εχθρεύεται, γιατί δεν είναι επιθυμητή από την κοινωνία των πολιτών η οποία δεν αναγνωρίζει στον κάθε Σακκά, την εξουσία της αυτοδίκαιης πράξης του_Τρίτο κρατούμενο. Η απεργία πείνας του Σακκά τώρα, είναι από την άλλη, μορφή διαμαρτυρίας με την οποία μηνύει σε όλον τον κόσμο ότι έχουμε εκτροπή της δημοκρατίας, αφού παρ ότι χρησιμοποιεί την νόμιμη οδό με τους συνηγόρους του κτλ, εφαρμόζεται τελικά ο νόμος με διακρίσεις και του στερούνται τα δικαιώματά του, όπως ισχύουν αυτά για όλους τους υπόλοιπους. Κάνει έκκληση στον κόσμο να διαμαρτυρηθεί μαζί του εναντίον ενός συστήματος που παρεκτρέπεται και που μπορεί λοιπόν να απειλεί όλους, αφού δεν λειτουργεί με βάση τους νόμους, αλλά κατά την δική του βούληση, δηλαδή εξίσου αυτοδίκαια. Το Σύνταγμα γίνεται κάτι που η τήρησή του βρίσκεται στην διακριτική ευχέρεια του ισχυρού. Απο εκεί και μετά, όλοι μπορούμε να είμαστε αντιεξουσιαστές, στο όνομα του αγώνα του Σακκά για την απελευθέρωσή του, και είμαστε στην αμήχανη θέση να αναγνωρίσουμε ότι το σύστημα εξουσίας υπάρχει και είναι βίαιο. Αναγνωρίζουμε στην έννοια της εξουσίας κάτι το αρνητικό, όπως οι αντιεξουσιασστές. Όμως, αν είχε αποφυλακιστεί τον καιρό που προβλέπει ο νόμος, δεν θα γινόταν τίποτε απ αυτά. Για τον κόσμο τον οποίο καλεί, όλα θα έβαιναν καλώς. Ενώ έχει λοιπόν μια σημασία που γίνονται τώρα όσα γίνονται, ο κόσμος δεν είναι ότι δεν αναγνωρίζει καμία εξουσία, αλλά όχι την δική του εξουσία στο πρόσωπο της κατεστημένης._Τέταρτο κρατούμενο.Ασχετα λοιπόν με το τί υποκινεί την δράση του και τί θα κάνει την ελευθερία του, αν επίσης χρησιμοποιεί τον κόσμο ή όχι, τα αιτήματά του Σακκά απέναντι στο σύστημα τον δικαιώνουν και σε κάποιον μη ομοιδεάτη του. Το κοινό πρόβλημα του κόσμου με τον Σακκά, επάνω στην κράτηση Σακκά είναι η βία της κρατικής εξουσίας. Δεν είναι όμως η διακριτική αυτή ευχέρεια της εξουσίας ίδια με την αυθεραισία και την διακριτική ευχέρεια της κατάχρησης της ελευθερίας από τους σκληροπυρηνικούς αντιεξουσιαστές; Η αντίφαση λοιπόν λαμβάνει χώρα όταν ο κάθε Σακκάς αναγνωρίζει το δικαίωμά του για αποφυλάκιση, ενώ ο κόσμος δεν του αναγνωρίζει το δικαίωμα στον ένοπλο αγώνα. Συνεπώς, ο μη ομοιδεάτης κόσμος που -αν-θα τον στηρίξει, στο όνομά του δεν προστατεύει την δράση του Σακκά, προστατεύει την δημοκρατία του, δηλαδή τον ίδιο του τον εαυτό, την δική του εξουσία. Δεν θα καταδικάσει τις πρακτικές του κράτους για χάρη του Σακκά, αλλά στο παράδειγμα Σακκά.Η αντίφαση βρίσκεται στο ότι ο Σακκάς-εν αγνοία του;-καλεί τον κόσμο να υπερασπιστεί την αληθινή εξουσία του, ενώ ο κόσμος μπορεί υπερασπιζόμενος τον Σακκά, άθελά του, να την υπονομεύει. Αυτό λοιπόν που δεν μπορούν να παραδεχτούν οι αντιεξουσιαστές και ο αγώνας τους πέφτει σε αντιφάσεις, είναι ότι η κοινωνία που τους περιβάλλει, είναι ήδη - ασχέτως πως - μία αυτοοργανωμένη κοινωνία. Έχουν συμφωνήσει τα μέλη της να έχουν αυτό το πολίτευμα, με την δυναμική της βελτίωσής του, το οποίο υπό εύρυθμο καθεστώς λειτουργεί σωστά και συλλαμβάνει επικίνδυυνους, κατά την παρεκτροπή του όμως, όταν δηλαδή π.χ κρατάει ανθρώπους φυλακισμένους χωρίς να τους έχει δικάσει, φλερτάρει με τον απολυταρχισμό και γεννάει αντικαθεστωτισμό, και αφήνει χώρο να δικαιώνεται το "βία στη βία της εξουσίας".Είναι στο χέρι του καθενός, να διακρίνει το τί υπερασπίζεται πάνω στην υπόθεση Σακκα, ποιον και τι πραγματικά ενισχύει με την απόφασή του αυτή και επομένως και ποιον τρόπο θα διαλέξει για να το κάνει.
