Πολύ κρίμα... Μήπως όμως τελικά το όλο θέμα ήταν αρκετά βαθύτερο από το "δεν της αρέσει η χώρα"; Κάτι που αφορά καθαρά το "μέσα της", την ψυχή της και τη θεώρησή της για τον κόσμο και τη ζωή γενικά;Το λέω αυτό γιατί κατανοώ να μην τρελαίνεσαι για μια χώρα, ή να σου λείπει η πατρίδα σου. Αλλά αν είσαι σε ένα μέρος έστω ανεκτό, με άνθρωπο που πραγματικά αγαπάς ή είσαι ερωτευμένος, και όπως τα περιγράφεις με ένα καλό βιοτικό επίπεδο που σου επιτρέπει να απολαμβάνεις την καθημερινότητα με αυτόν τον άνθρωπο, ε, δε νομίζω ότι πέφτεις σε τόσο βαριά κατάθλιψη.Και ας μην ξυνίζουμε με όλα, για να λέμε την αλήθεια η Ελλάδα έχει πολλά στραβά, αλλά είναι μια χώρα που αν έχεις μια στοιχειώδη οικονομική άνεση και παρέα, έχεις τη δυνατότητα να περνάς όμορφα καθημερινά, σε πλειάδα χώρων, δραστηριοτήτων κλπ, κάθε ώρα της ημέρας - χωρίς να λογαριάσουμε λιακάδες, καλοκαιρίες κλπ.Μήπως οι φίλοι σου είχαν αντιληφθεί κάτι συγκεκριμένο και ήταν της άποψης ότι "λειτουργούσε αρνητικά για σένα";Είσαι 35, όχι 99, για να σκέφτεσαι ότι "δεν έχεις χρόνο".Όσο για "opportunity costs", αν σκέφτεσαι τη ζωή με μικροοικονομικούς όρους, έχεις χάσει ήδη την ουσία. Η ζωή είναι μια σειρά από προσωπικές επιλογές τις οποίες κάνουμε αναπόφευκτα και αναπόφευκτα αυτές μας διαμορφώνουν.Δεν υπάρχει κόστος, μόνο κέρδος, έστω through trial and error. Η συλλογιστική σου είναι αδιέξοδη και εγκλωβιστική.Από την άλλη, μήπως τέτοιου είδους οπτικές και καθημερινότητα, πλάι στην προφανή ροπή σου προς το εγωκεντρικό και δραματικό, οδήγησαν τη σύντροφό σου στην κατάθλιψη - έστω και χωρίς να το έχεις θελήσει/καταλάβει;“We accept the love we think we deserve.” – Charlie, The Perks of Being a Wallflower