Είναι αναλόγως πως το βλέπει και νιώθει ο καθένας...Ανήκω στους στους δοτικούς ανθρώπους που έδωσαν και έμειναν κενοί..Όταν έχεις πληγωθεί ανεπανόρθωτα και μετά μαζεύεις με το ζόρι ένα ένα τα κομμάτια σου για να τα κολλήσεις,είναι λογικό να το σκέφτεσαι και να φοβάσαι να μην ξανα πληγωθείς το πως θα προχωρήσεις σε κάτι καινούργιο που δεν σου βγάζει σιγουριά και δεν σε συγκινεί...Προσωπικά δεν δίνω ελπίδες,ούτε έπαιξα ποτέ με συναισθήματα ανθρώπων! Είναι ότι χειρότερο μπορείς να κάνεις!Απο εκεί και πέρα το ξανά λέω,δεν ξέρεις πόσο βαριά μπορεί να το πάρει κανείς...Σε κανέναν δεν αξίζει η μοναξιά και όλοι έχουμε ανάγκη απο αγάπη και μια ζεστή αλλά ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ αγκαλιά! Μην τσουβαλιάζεις περιπτώσεις...