"που χρωστούν στις τράπεζες στεγαστικά, κυρίως, δάνεια, οπότε αναγκάστηκαν να υποθηκεύσουν την πρώτη κατοικία τους"Όχι δεν "αναγκάστηκαν", αγόρασαν την κατοικία τους με τραπεζικό δάνειο, πολύ συχνά στα 100% της αξίας του ακινήτου ή και παραπάνω (τις "καλές εποχές" οι τράπεζες χρηματοδοτούσαν και τα έξοδα του συμβολαιογράφου). Που σημαίνει ότι σε πολλές περιπτώσεις δεν είχαν δεκάρα τσακιστή και απέκτησαν έναν τίτλο ιδιοκτησίας (έστω και υποθηκευμένο) χάρη στο τραπεζικό δάνειο.Δεν βλέπω για ποιο λόγο ένας τέτοιος τίτλος ιδιοκτησίας θεωρείται "ιερός". Όσοι φοβήθηκαν να χρεωθούν μέχρι το λαιμό (γιατί κι εκείνες τις εποχές υπήρχαν συνετοί άνθρωποι που γνώριζαν πολύ καλά ότι είναι ανθρωπίνως αδύνατο να προβλέψεις τα εισοδήματα και τις δυνατότητες αποπληρωμής σου για τα επόμενα 30-40 χρόνια) παρέμειναν στο νοίκι. Και σήμερα αν δεν έχουν να πληρώσουν το νοίκι ο ιδιοκτήτης τους πετάει έξω, σωστά;Δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο όποιος χρωστάει το σπίτι του στις τράπεζες θα πρέπει να αντιμετωπίζεται προνομιακά σε σχέση με κάποιον που αρνήθηκε να χρεωθεί και έμεινε στο νοίκι. Γιατί να τιμωρείται ο δεύτερος μόνο και μόνο επειδή αρνήθηκε να δανειστεί χρήματα που δεν διέθετε για να αγοράσει ένα σπίτι στις εξωφρενικές τιμές που επικρατούσαν τότε;Όσο για την τελευταία παράγραφο, ο συντάκτης μάλλον μπέρδεψε το δικαίωμα στη στέγη με το δικαίωμα στην ιδιοκτησία (δικαίωμα στη στέγη δεν σημαίνει ότι η στέγη που μένεις πρέπει οπωσδήποτε να σου ανήκει - και μάλιστα να την πληρώσουν κάποιοι άλλοι!). Η Γαλλική Επανάσταση και η Magna Carta τον μάρανε κατά τα άλλα...