Πραγματικά,μόλις διάβασα όλο αυτό το κατεβατό,μου προκάλεσε θλίψη,γιατι οτι περιγράφεις το έζησα και εγω σαν πιτσιρικάς και ακόμα χειρότερα,δεν θα μπώ σε λεπτομέρειες ,δεν έχει σημασία άλλωστε.Αυτό που μπορώ να σου πώ,είναι το εξής:Βρές μια δουλειά αν μπορείς,κανε οικονομίες και φύγε,καταλαβαίνω οτι είναι δύσκολο,όχι ομως ακατόρθωτο,εγώ στα 19 μου έφυγα εξωτερικό,μόλις τελείωσα το σχολείο,είχα ήδη οικονομίες γιατι δούλευα παραλληλα,τα μάζεψα και έφυγα,ξέρω ίσως να ακούγεται ακραίο,'ομως σκέψου οτί έχεις μέλλον μπροστά σου,σίγουρα θα έχεις κάποια ψυχολογικά απο όλη αυτή την κατάσταση(εγώ είχα πάντως για πολλά χρόνια) ,'ομως το πάλεψα και πάτησα στα πόδια μου,το ίδιο θα κάνεις και εσύ.Εαν τώρα δεν μπορείς,τι να σου πω,προσπάθησε να βρείς βοήθεια απο κάποιο συγγενή,κάποιο φίλο,δεν ξέρω,μην περιμένεις να αλλάξει ο πατέρας σου,δεν το έκανε τόσα χρόνια,δεν θα το κάνει τώρα ,είναι αρρώστια το ποτό.Καλή δύναμη σου εύχομαι και ότι καλύτερο.
