Αν σκέφτονταν όλοι σαν εσένα, σωθήκαμε. Όταν ένας συγγενής, φίλος, ή μια σχέση σου πάσχει από οποιαδήποτε ψυχική ασθένεια, οφείλεις αν τον νοιάζεσαι και τον αγαπάς πραγματικά, να σταθείς δίπλα του, όσο και με όποιον τρόπο το επιτρέπει η κατάστασή του. Δεν λέω να βουλιάξεις μαζί του/της. Λέω να τον συμβουλεύεις, να τον φροντίζεις, να τον αγαπάς, όπως θα έκανες και με οποιονδήποτε ψυχικά υγιή. Με τη λογική σου λοιπόν, ένα άτομο με άνοια, θα το παρατήσουμε σε κάποιο ίδρυμα επειδή δεν θα γίνει ποτέ καλά. Ή ένα άτομο με κατάθλιψη, θα το αφήσουμε στη μοίρα του, εμάς δεν μας νοιάζει. Παλεύουμε για αυτόν όσο μπορούμε, κουραστήκαμε, άρα έχουμε άλλοθι. Κακά τα ψέματα, η ζωή αυτού που έχει κάποιο πρόβλημα (κυρίως ψυχικής υγείας) καταστρέφεται πρωτίστως. Οι άνθρωποι γύρω του, μπορούν να κάνουν τη ζωή τους μια χαρά, στις περισσότερες περιπτώσεις, για να μην πω σε όλες και φανώ απόλυτη.