Ειμαι πανω κατω στην ηλικια σου. Η παρεα μου περιοριζεται σε 2 φίλους και αυτοι χανονται με τα δικα τους που και που.Δεν μπορω να πω οτι καταλαβαινω τους υπερ-κοινωνικους τυπους που τα βρισκουν με ολους, κανουν με ολους παρεα, περνουν ωραια με οποιον κι αν βρεθουν.Το βρισκω υποκριτικο. Και η αληθεια ειναι , προσπαθησα και ειμαι ικανοποιημενος που ημουν παντα ο εαυτος μου, αντι να ειμαι κολακας και να προσπαθω να ειμαι αρεστος για να εχω "φιλους".Εχοντας πει ολα τα παραπανω, οφειλω να ομολογησω οτι θα ηθελα 1-2 ακομα πραγματικους φιλους. Μεγαλωνοντας, χρειαζομαστε να εχουμε καποιον να μοιραστουμε πραγματα. Χαρες, λυπες και δυσκολιες. Μονο η οικογενεια. Αλλα για ποσο θα ειναι διπλα ακομα η οικογενεια; Κι αν δεν εχεις κανει τη δικη σου; Κι αν χρειαστει να μοιραστεις κατι και να παρεις στηριξη για καποιο οικογενειακο προβλημα; Ειναι πιο πολυπλοκο.