Προς στιγμή θέλω να ομολογήσω,ότι διαβάζοντας τον τίτλο,η πρώτη σκεψη που μου πέρασε απ'το μυαλό ήταν...''μικρο μου πόνυ,μικρό μου πόνυ πόσο σ'άγαπώ...''οκ. Αφού πεταξα την μαλακία μου,συνεχίζω...καλά έκανες και το έβγαλες απο μέσα σου.Κάνει καλό να βγάζουμε πράγματα-σκέψεις κτλ απο μέσα μας.Στην ουσία όλου αυτού που έγραψες.Δεν μπορώ πραγματικά να καταλάβω πώς μπορεί μια κοπέλα να μένει σε μια σχέση,όταν βλέπει ότι δεν υπάρχει το ανάλογο ενδιαφέρον απο την άλλη πλευρά.Μη μου πείς απο έρωτα γιατί,'εχω διαβάσει-δεί-γνωρίσει απο κοντά αυτη την καραμέλα και έχει την χειρότερη γεύση στο τέλος.Όταν γνωρίζεις κάποιον/κάποια,οκ τον 1ο Μήνα ,είναι,είναι όλα ρόδινα,απο κει και ύστερ,αρχίζεις μα καταλαβαίνεις αυτόν που έχεις δίπλα σου,αν είναι μπουμπούκι ή αστα να παν στο διάολο.Όταν λοιπόν βλέπεις ότι,αυτός που έχεις δίπλα σου,δεν έιναι αυτό που περίμενες και μένεις μαζί του και τραβάς,ότι τραβάς,δεν μπορείς να παραπονιέσαι μετά,τα'θελες και τα παθες.Παρόλ'αυτά ,μπράβο σου που εκτίμησες τον εαυτό σου και έφυγες,γιατι πάνω απ'ολα πρέπει να τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας.
