Και για να μην ξεχνιόμαστε,τίθεται για άλλη μια φορά το "δίλημμα": ωραίος και αναίσθητος, ή άσχημος και "καλοσυνάτος"; Μάλλον υπάχουν και άνθρωποι που είναι πολύ επιλεκτικοί στα όσα παρατηρούνε. Βγάζουνε βολικά συμπεράσματα τύπου "ο καλός καλό δεν βλέπει". Και ποτέ μα ποτέ δεν συναντάνε ανθρώπους δοτικούς και δυναμικούς συνάμα. Στο μυαλό τους η καλοσύνη και η αδυναμία είναι έννοιες ταυτόσημες, γιατί αλλοιώς ακούγεται να πεις ότι είσαι καλός και αλλοιώς να παραδεχτείς ότι είσαι αδύναμος χαρακτήρας. Χτυπάει καλύτερα στο αυτί, αλλά στο μάτι;