Λεμονάκι μυρωδάτο πολύ σωστά το έθεσες. Η συνειδητοποίηση της ανάγκης είναι το θέμα. Δεν έχει να κάνει με το πρόσωπο. Αλλά, ρε φίλε μπάστα δηλαδή: Να ζω με μία τρύπα κι ούτε που να το ξέρω; να νομίζω πως είμαι εντάξει κι από τη μια στιγμή στην άλλη να βρεθώ να συστήνομαι με τον εαυτό μου φτου κι απ την αρχή; θα μου πεις αλλάζουν οι ανάγκες μας και θα συμφωνήσω. Στα ξαφνικά όμως και με συντριπτικό συναίσθημα; από κει να δείτε τι κωλοζωές έχουμε: Να τρέχουμε να αντιμετωπίσουμε τα πρακτικά μας ζόρια και να χάνουμε την επαφή με το μέσα μας... Πότε στήνουμε αφτί στην ψυχή μας να ακούσουμε τις ανάγκες της; σάμπως προλαβαίνουμε; ο καθένας στα τρεχαλητα και στα ζόρια του ώσπου να βγει η ψυχή μας. Που στο τέλος, με τούτα και μ' εκείνα, θα μας είναι πλεον μία άγνωστη!