@ Katerinaa. Φυσικά και κάποιο λάθος έχω κάνει. Φυσικά και ζω μέσα σε καταστάσεις που άφησαν την ψυχή μου πεινασμένη. Κι όταν βρέθηκα μπροστά σε "φαγητό" γουργούρισε το "στομάχι" μου από την πείνα. Μεγαλώνοντας ακολουθούμε από κεκτημένη ταχύτητα τους δρόμους μας οι περισσότεροι. Και μια μέρα ξυπνάς κι αναρωτιέσαι "μα που στον διάολο είμαι τώρα" κι έχεις χάσει και την εσωτερική πυξίδα σου. Θα συμφωνήσω πως ποτέ δεν είναι αργά και θα προσθέσω πως η ζωή μας είναι ένα ταξίδι που άλλοτε βλέπεις από το παράθυρό της σκ@τά κι αλλοτε λουλουδάκια. Ε, είδα σκατουλάκια! Μπόλικα! Γιατί η κρίση τελικά δεν περιορισε μόνο τα έσοδά μας που για να ζήσεις πια χρειάζεται να δουλεύεις άπειρες ώρες. Το χειρότερο απότοκο της κρίσης είναι που δεν έχουμε χρόνο πια για ενδοσκοπηση. Ζούμε μια σκυταλοδρομία. Και ξυπνάς ένα πρωί ξαναστροφα και τα ξαναπιανεις όλα από την αρχή ξυνοντας την καούκα σου με απορία "πως στο δαίμονα την έπαθα έτσι. Πού είμαι εγώ στην ίδια μου τη ζωή και πόσο οικτρά απέτυχα στο να ικανοποιήσω τις ανάγκες μου που ούτε καν φανταζόμουν πως είχα". Με τις υγείες μου λοιπόν! Εάν λείπεις από το μέσα σου, αυτά παθαίνεις!