Πραγματικά είναι ωραίο να εκτιμάς αυτά που σου παρέχουν και να αντιλαμβάνεσαι ότι δεν παρέχονται σε όλους.Δεν είχαν όλοι φροντιστήρια, δεν είχαν όλοι ησυχία, δεν είχαν όλοι ενδιαφέρον για το τι και αν θα πετύχουν, δεν είχαν όλοι κατανόηση, δεν είχαν όλοι κάποιον να τα μάθει να διαβάζει μικρά, να τους εμψυχώνει όταν πέφτουν ή να ανατροφοδοτει το θετικό αποτέλεσμα. Για καποιους μπορεί να είναι αδιάφορο το αν θα πετύχει η όχι το παιδί τους όπως και γενικότερα τι θα καταφέρει, όχι λόγω ουσιαστικών κριτηρίων, αλλά από απλή αδιαφορία. Πόσα παιδιά δεν πήγαν φροντιστήρια,πόσα μπορεί να είχαν πολυτέλεια το διάβασμα αφού άλλες ήταν οι υποχρεώσεις τους;Υ. Γ. Δεν λέω για μένα. Εγώ είχα μια μαμά υποστηρικτική όσο επέτρεπαν οι καταστάσεις που ζούσαμε να είναι μαζί μου. Δεν επέκρινε ποτέ επίσης. Κατανοώ και τα παιδιά που νιώθουν υποχείρια των γονιών και τη ζημιά κάνει όλο αυτό, όπως εκείνοι που λέει η Σνουπι, κρίμα. Πάντως σίγουρα το οικογενειακό περιβάλλον μπορεί όντως να βοηθήσει ή να κάνει ακόμη και ζημιά.Όχι ότι είναι κάτι τόσο σημαντικό, ούτε μειώνεται η αξία του ανθρώπου ή αυξάνεται από την επιτυχία αλλά είναι μια σημαντική μάχη χωρίς να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν πολλές άλλες σημαντικές και μάλιστα σημαντικότερες.