Οι σχέσεις ουδέποτε υπήρξαν εύκολες και δεν είμαι πολύ σίγουρη αν θα καταδικάσω το παρόν υπέρ του παρελθόντος. Ίσως γιατί -κρίνοντας κι από τα πλείστα όσα παραδείγματα γύρω μου- στο άμεσο παρελθόν ο ρόλος των ατόμων και δη και των γυναικών σε μια σχέση χαρακτηριζόταν κυρίως από ανοχή, σιωπηρή μεν, αλλά σχεδόν απαιτητή κι ενίοτε επιβεβλημένη από τα κοινωνικά ειωθότα. Οι καιροί αλλάζουν, δυστυχώς προς το χειρότερο, γίνονται πιο απαιτητικοί, δυσκολότεροι, μαζί τους και οι άνθρωποι, άρα και οι σχέσεις. Ωστόσο, μια σκέψη μου έρχεται πάντα διαβάζοντας όλο αυτό το περί των σχέσεων δράμα. Σύμφωνοι, το σμίξιμο των ανθρώπων είναι σημαντικό κομμάτι της ζωής. Αλλά δεν είναι το μόνο. Όσο επιθυμητή κι αν είναι η συνύπαρξη, δε σημαίνει ότι αποτελεί το μοναδικό αυτοσκοπό που αν δεν επιτευχθεί οδηγεί στο περιθώριο. Οι μόνοι δεν αποτελούν κοινωνική κάστα, ούτε σέρνουν από πάνω τους το συννεφάκι του ονείδους ακριβώς επειδή είναι μόνοι. Κάποιοι το επιλέγουν, διαθέτουν επιτυχείς κοινωνικές κι επαγγελματικές ζωές, χαίρονται αληθινές φιλίες και διάγουν πλήρεις βίους.Αυτό με το οποίο διαφωνώ είναι ο διαρκής θρήνος για τη μοναξιά, όταν μάλιστα αγγίζει τα όρια της καταδίκης. Εξίσου διαφωνώ με την αναγωγή των σχέσεων σε σύμβολα κοινωνικής καταξίωσης κι έχεγγυα κοινωνικής αποδοχής. Κάποιες καταστάσεις προκύπτουν χωρίς προγραμματισμό. Εμείς ας φροντίζουμε κι ας ανησυχούμε για τα υπόλοιπα. Η ζωή δίνεται για να τη ζήσει ο καθείς, όχι μόνο οι ζευγαρωμένοι. Κι ο λογαριασμός έρχεται στο τέλος για όλα όσα έχουμε πράξει κι επιλέξει, όχι μόνο για τις σχέσεις. Νομοτέλεια.