Είμαστε και οι δυο 25. Με διαφορα μερικών ημερών. Τον γνώρισα πριν 3 μήνες στη δουλειά. Αλλά είναι σαν να τον ξέρω πολύ καιρό. Μπορώ να καταλάβω ποτε είναι καλά και ποτε δεν είναι ακόμα και αν χαμογελάει. Δεν έχω ξανανιώσει ποτε έτσι. Αρκεί ένα βλέμμα του για να με κάνει να πετάω στα σύννεφα. Προσπαθώ να μην του δείχνω τπτ. Αλλά σίγουρα έχει καταλάβει. Γιατί δείχνει έντονο ενδιαφέρον. Δεν φέρεται και στους υπόλοιπους συναδέλφους τ ίδιο. Όταν συζητάμε είναι λες και διαβάζει το μυαλό μου. Με τρελάνει αυτό που κάνει. Δεν μπορούμε να είμαστε μαζί γιατί έχω σχέση και εκτός απ αυτό είναι κ η διαφορετική θρησκεία στη μέση. Τον θέλω σαν τρελή. Αλλά πρέπει να το σταματήσω με κάποιον τρόπο όλο αυτό. Κάθε μέρα παρακαλάω να ξεκολλησω πια. Είμαι σαν άρρωστη από την πρώτη μέρα που τον είδα. Απλά υπάρχω πλέον. Δεν ξέρω αν ζω πραγματικά. πάντα όταν τον χρειάζομαι βρίσκεται ένα βήμα πίσω μου. Δεν προφταίνω να το ζητήσω καν. Νιώθω την αύρα του και ξέρω ότι είναι εκεί πριν ακόμη γυρίσω να δω με τα μάτια μου τη φυσική του παρουσία. έχει το βλέμμα του τέτοιο φως και ζεστασιά μέσα του, που σβήνει μεμιάς όλο το σκοτάδι της θλίψης μου.Δεν του αναλύω πραγματικά τι με απασχολεί, γιατί με ένα περίεργο τρόπο, πάντα ξέρει. Πάντα.Κι αυτό με αρρωσταίνει και με γιατρεύει μαζί.Γιατί μπορεί να σε ακουμπάνε αλλά να μην σε αγγίζουν, αυτος όμως ξέρει να με αγγίζει δίχως καν να με ακουμπήσει. Μπορώ να γράφω για αυτόν για ωρεσ ατέλειωτες. Θα μου μείνει απωθημένο δυστυχώς ..