Ω ναι. Παρατηρείται γενικώς μία απαξίωση των δοτικών ανθρώπων, και δη γυναικών, διαφορετικά δεν θα είχαμε την... ογκώδη παραλογοτεχνική βιβλιογραφία του στυλ "why men love b*tches." Θα σας απαντούσα ότι το βλέπω πιο πολύ ως "marketing" παρά οικονομικών: αν πουλάς τον εαυτό σου ως "hot stuff," οι άλλοι θα σε δουν ως "hot stuff!"Θα συμπληρώσω ότι πιο δόκιμη εφαρμογή βλέπω της Ψυχολογίας εδώ: είναι η νοοτροπία που έχει αποκρυσταλλωθεί, ειδικά σε ανθρώπους από προβληματικές οικογένειες, πως πρέπει να δουλέψουν σκληρά ώστε να κερδίσουν την αγάπη, ότι δεν την αξίζουν απλόχερα από κάποιον ικανό ν' αγαπάει για το είναι. Για παράδειγμα, το μικρό κορίτσι εξιδανικεύει την πατρική φιγούρα, ακόμα κι αν ο μπαμπάς της τής φέρεται απαίσια ή είναι απόμακρος ή απών. Εκείνη ζει και μεγαλώνει με την ελπίδα πως θα κάνει κάτι που θα κερδίσει την εύνοια του μπαμπά της. Το ίδιο ισχύει για τα αγόρια και τη μητέρα. Ακόμη κι αν έρθει ένας θετός γονέας όλο στοργή και με σωστές αρχές για την ανατροφή του παιδιού, αν το παιδί μπορεί να επιλέξει, θα μείνει με τον γονιό, επειδή τέλος, έχει γίνει πλέον το άφταστο ιδανικό του. Τέτοιοι άνθρωποι αναπαράγουν έπειτα αυτές τις προβληματικές σχέσεις και συμπεριφορές με το άλλο φύλο. Έτσι, λοιπόν, πέφτουν εύκολα θύματα σχέσεων όπου ο άλλος, έστω και συναισθηματικά ανάπηρος, κάνει επιτυχές marketing του εαυτού του ως κάτι αξιόλογο μα και δυσπρόσιτο, και εκείνοι του δίνουν ακόμη περισσότερη αξία λόγω της ενθύμησης του γνώριμου μοντέλου σχέσης που είχαν από παιδιά. Και ορίστε οι σχέσεις εκμετάλλευσης, από τις οποίες δύσκολα θα γλιτώσει το θύμα ακόμα κι αν παρουσιαστεί η καλόκαρδη και στοργική νεράιδα ή ο πρίγκηπας με τη χρυσή καρδιά.