Σίγουρα. Και μένα η πρώτη ποιητική μου συλλογή ήταν αφιερωμένη εξίσου στον Ρίτσαρντ Μπρότιγκαν και τον Ράσελ Έντσον, ωστόσο (και με δική μας συνυπευθυνότητα) το έργο αμφότερων παραμένει, στο πλήρες εύρος του, άγνωστο στην Ελλάδα. Στην πραγματικότητα, ελάχιστα έχουν συζητηθεί, ίσως γιατί είναι/ήταν κατά βάση ποιητές ή όσο λιγότερο "ηχηρός" μπορεί να είναι κάποιος που μιλάει γράφοντας. Ετούτοι οι δύο ζεν αγκιτάτορες δεν χτυπούν καν τη γραφομηχανή - μοιάζει λες και έγραψαν τα έργα τους στον ύπνο τους (της αριστουργηματικής οικο-ψυχολογικής σάτιρας "Ψάρεμα πέστροφας στην Αμερική" μη εξαιρουμένης). Μάλλον εκπροσώπησαν ένα ομοιοπαθητικό μοντέλο επαναστάτη, μια υποδόρια παγίδευση της ψυχής των μυστών στις "σουρεάλ" εξομολογήσεις τους , ένα αβίαστα εθιστικό κάλεσμα στη ρίζα της προσωπικής τους απογοήτευσης. Φυσικά, ο Μπρότιγκαν αυτοκτόνησε...