Ποιοι είναι οι σπουδαίοι «ιδρυτικοί πατέρες»;Αν εξαιρέσουμε τον Ελ.Βενιζέλο,κανείς δε δικαιούται ν’ απαιτεί την καταχώρισή του στις δέλτους της Ιστορίας με χρυσά γράμματα.Η πολιτική οξύνοια του Ανδρέα Παπανδρέου σε συνδυασμό με την επιρρέπεία του στην κολακεία και στις πιέσεις ομάδων συμφερόντων,τον καθιστούν μεγάλο πολιτικό μεν αλλά μικρό ηγέτη δε.Αν εξέλιπε η επιρρέπεια αυτή,η πορεία της χώρας θα ήταν σίγουρα διαφορετική.Ο έκδηλος-δικαιολογημένος όμως- ρεβανσισμός των περιθωριοποιημένων,για χρόνια,αριστερών στρωμάτων να καταλάβουν το κράτος,δεν αποτελεί σοβαρή δικαιολογία.Ο λαϊκισμός και η διαφθορά στιγμάτισαν την,μετά το 1981,περίοδο απόλυτα και καθοριστικά καθιστώντας τις απολύτως αναγκαίες εκσυγχρονιστικές απόπειρες να έναι παρενθέσεις η υποσημειώσεις σε ένα γράμμα που γράφτηκε με το μελάνι του αυριανισμού και το χέρι της διαπλοκής και της ιδιοτέλειας.Ο σημερινός αχταρμάς συνίσταται σε ένα γλυκανάλατο και ρηξικέλευθο,τάχα μου,πρόταγμα,που στα μάτια της απελπισμένης,πονηρεμένης όμως,κοινωνίας φαντάζει ως ανοιχτό γράμμα με την οσμή της αποφοράς να μη λέει να το εγκαταλείψει.Ενα φανταχτερό περιτύλιγμα που υποδύεται το μανδύα της καινοφάνειας και διακοσμεί τα σαλόνια των media προσπαθώντας,μάταια,να περισώσει ο,τι μπορεί.