Ανήκω....σχεδόν σε αυτή την κατηγορία που περιγράφεις. 39 Μαΐων εδώ! Οκτωβριων για την ακρίβεια!χαχαΈχω λοιπόν να δηλώσω ότι συμφωνώ με την άποψη σου προσθέτοντας κάτι: ότι υπάρχει και η κατηγορία αυτών των εξαιρετικών περιπτώσεων που είναι χωρισμένοι με παιδί. Οι οποίοι εμένα δεν μου κάνουν γιατί, αν και δεν θέλω -μάλλον- οικογένεια και παιδιά, θέλω να είμαι προτεραιότητά στη ζωή του άλλου. Και να μην τον μοιράζομαι με κανένα. Ούτε καν με το παιδί του! Πολύ εγωιστικό, το παραδέχομαι.Αυτοι λοιπόν που μένουν είναι αυτοί που περιγράφεις, μαζί με αυτούς που έχουν άπειρα ψυχολογικά -και ψυχιατρικά επίσης, τα οποία βέβαια συναντώ και σε γυναίκες τελευταία καθώς και σε ανθρώπους πολύ μικρών ηλικιών-. Και έρχονται να προστεθούν και αυτοί που αν δεν έχουν αυτά τα ελαττώματα, τότε δεν θα βλέπονται. Ή απλά θα κάνουν κακο σεξ. Επίσης, η έλλειψη παιδείας, όχι απαραίτητα μόρφωσης, ανήκει στα βασικά προβλήματα που τους χαρακτηρίζουν. Άρα, η αλήθεια είναι ότι κλείνει πολύ ο κύκλος για μια ουσιαστική σχέση, που αυτό είναι το ζητούμενο, πόσο μάλλον για μια σχέση που θα με εμπνεύσει για οικογένεια και παιδιά...