Φίλε μου, έγραψες αυτό που θέλω να πω χρόνια τώρα. Συμφωνώ με ό,τι λες. Σχεδόν 37 ετών, δε θυμάμαι ποτέ τον εαυτό μου με παρέα ή σχέση. Μόνο συγκυριακά και για λίγο. Γενικά, ατελείωτη μοναξιά...Περπατώ στο δρόμο και ούτε που με κοιτάνε. Και να πεις ότι δε βλέπομαι. Κανονικός μέσος άνθρωπος είμαι. Άντε να κάνεις γνωριμία! Όλες με παρέα, σχέση, γαμιάδες ή κολλημένες στα κινητά να ανταλλάσουν μηνύματα (αλήθεια, τι λένε όλη την ώρα;).Τα σχόλια εδώ μέσα είναι για άλλη μια φορά άσχετα. Πώς να μας καταλάβουν άλλωστε;... Η ζωή δεν τα φέρνει βολικά σε όλους. Και θα στο παίξουν και συμβουλάτορες: ότι εσύ φταις και ότι είσαι μίζερος και ότι πρέπει να το δεις αλλιώς.Καβατζωμένοι με τις παρέες τους, τις εφήμερες ή μη σχέσεις τους, τις βολτίτσες τους...Υπάρχουν και κάποιοι που έχουν ποιο μεγάλα προβλήματα στη ζωή, από το πού θα βγουν σαββατόβραδο ή γιατί δεν τους κάθεται αυτός που θέλουν.Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως για να αρέσεις πρέπει να προσποιείσαι. Να το παίζεις κουλ, να φοράς χαμόγελο και υφάκι του τύπου τι γαμάτος που είμαι, να ντύνεσαι περίεργα, κάνε και κανένα τατού, να συχνάζεις σε μπαρ και να πίνεις. Έτσι κάνεις παρέες με αξιόλογα άτομα!Με τέχνη και κουλτούρα περιμένεις να είσαι ενδιαφέρον;(!)
