Πολλές σχέσεις δοκιμάζονται με τη συγκατοίκηση και την καθημερινή τριβή. Πολλές φορές εύχεσαι οι άλλοι (ειδικά προσφιλή σ' εσένα άτομα) να καταλάβουν από μόνοι τους το τι είναι σωστό και δίκαιο και να το πράξουν, και όταν αυτό δεν συμβαίνει, βρίσκεσαι σε δύσκολη θέση, φοβούμενη ότι αν κάνεις νύξη, θα θεωρηθείς εσύ η άδικη ή η μικρόψυχη.Καλό θα ήταν να της μιλήσεις με την ευκαιρία. Για παράδειγμα, αν το ξανακάνει αυτό με το φαγητό, να της πεις κάτι σαν: "κοίταξε, δεν λυπάμαι το φαγητό για σένα, μα εφόσον πριν μου είπες πως δεν ήθελες να φας, το υπολόγισα για μένα για μέρες μπροστά." Ή, όσον αφορά τον αδερφό της, πριν τον ερχομό του, να μιλήσετε αναφορικά για τα έξοδα. Για παράδειγμα, αν θα μένουν τρία άτομα στο χώρο, οι καταναλώσεις νερού και ηλεκτρισμού θα τριπλασιαστούν. Δεν θα ήταν δίκαιο να χωρίσετε τα έξοδα στα δύο. Διαιρείτε δια τρία και η φίλη σου ας πληρώνει τα 2/3 ώσπου ο αδερφός της να είναι σε θέση να συνεισφέρει οικονομικά. Έχεις απόλυτο δίκαιο σε αυτό - είναι δικός της συγγενής και δική τους ιδέα το να μεταναστεύσει κι εκείνος στη χώρα που μένετε.Γενικώς, οτιδήποτε σε ενοχλεί έστω και λίγο από την αρχή, δεν είναι ντροπή να το επισημάνεις. Και μάλιστα, ξεκίνησέ το και λέγοντας "δεν θέλω να είμαι η παράξενη/γκρινιάρα, αλλά..." (Αν σε πει γκρινιάρα ή παράξενη, πρόβλημά της.) Επειδή μετά ο άνθρωπος καλοσυνηθίζει και αν της κάνεις κουβέντα μετά από 6 μήνες σιωπής και αγανάκτησης, τότε όντως θα θεωρηθείς ανισόρροπη (εφόσον "τόσον καιρό δεν σε πείραζε).Στο χειρότερο σενάριο, θα βρεις άλλους συγκατοίκους μεταξύ expats σαν εσένα από διάφορες χώρες και κατά κανόνα, οι Βόρειοι Ευρωπαίοι (που τους κοροϊδεύουμε για τα "μισά-μισά" όταν έρχεται ο λογαριασμός στο τραπέζι), είναι πολύ πιο τυπικοί στα οικονομικά και στο σεβασμό προσωπικών ορίων όταν συγκατοικούν.Εύχομαι καλή δύναμη στη νέα αρχή.