Ζητώ συγγνώμη προκαταβολικά, αλλά όταν διαβάζω τέτοιες εξομολογήσεις, θυμώνω. Και θυμώνω γιατί είναι αχάριστες και θα εξηγήσω γιατί. Αναφέρεις ότι τρως όλη τη κίνηση στην "μάπα" κάθε μέρα και νύχτα. Υποθέτω για τη δουλειά σου. Γιατί λοιπόν, εφόσον δεν έχεις ιδιόκτητο σπίτι, δε νοικιάζεις κάπου κοντά στη δουλειά σου για να μη συμβαίνει αυτό; Και δεύτερον, χρησιμοποιείς το αυτοκίνητο; Μήπως επιβαρύνεις κι εσύ τη κίνηση για την οποία γκρινιάζεις; Δόξα το Θεό, έχετε αρκετά μεταφορικά μέσα. Η καημένη η Θεσσαλονίκη τι να πει! Εκεί να δεις τραγικές καταστάσεις. Αναφέρεις επίσης ότι σε 10 χρόνια θα γυρίσεις στο νησί, και ότι έχεις μια κόρη. Πόσο θα είναι η κόρη σου τότε; Θα τη ρωτήσεις αν θα θέλει να αποχωριστεί τους φίλους της και τον τρόπο ζωής στην Αθήνα η θα είναι μια απόφαση ''αποφασίζομεν και διατάζομεν"; Γιατί ένα παιδί που έχει ζήσει και μεγαλώσει σε μια μεγαλούπολη, συνήθως δε μπορεί να το διαχειριστεί εύκολα. Γιατί ναι, υπάρχουν λιγότερα πράγματα να κάνεις στην επαρχία, από ότι στη πόλη. Πράγματα που απαξιείς, όπως το θέατρο. Η ακόμη και τα νοσοκομεία που ανέφερες, φυσικά και έχουν αρκετές ελλείψεις, αλλά φαντάσου να μην έχεις τίποτα! Πάρε την οικογένεια σου και πηγαίνετε μια βόλτα σε ένα πάρκο, η οπουδήποτε, και σταμάτα να βλέπεις μίζερα τη ζωή σου. Αυτή είναι και δόξα το Θεό να λες που έχεις χρήματα και δουλειά και οικογένεια. Και στα λέω αυτά γιατί εγώ είμαι στην αντίπερα όχθη. Είμαι 33 χρονών και όλη μου τη ζωή ζω σε επαρχία. Για να ξεφύγω λίγο από τη ρουτίνα του χωριού, η να διευθετήσω μια εκκρεμότητα, η ακόμη και να εργαστώ, πρέπει να διανύω χιλιόμετρα και δε ξέρεις αυτό πόσο δύσκολο είναι! Χωρίς αυτοκίνητο, δε μπορείς σχεδόν να κάνεις τίποτα! Η ζωή στη πόλη, μπορεί να φαντάζει φορτική, η ζωή στην επαρχία όμως πάντα θα είναι πιο σκληρή και απομονωτική. Γι αυτό από σήμερα, κάνε πιο εύκολη και πιο ευχάριστη τη ζωή σου με τα δεδομένα που έχεις!