Τα παιχνίδια είναι σοφά στημένες ηλίθιες διαδικασίες πάνω σε συστήματα φαινομενικά ανυπόστατων ή άλογων κανόνων -που συνήθως αφορούν σε φυσικούς περιορισμούς- ίσα ίσα τόσο όσο προκειμένου κερδίζοντας να αποδειχθεί η ίδια η σοφία του νικητή μέσω του κατορθώματος να υπερβεί την ίδια την ηλιθιότητα της διαδικασίας στην οποία κατά βάθος ντρέπεται απλώ και μόνο να συμμετάσχει. Γι αυτό ο νικητής που είναι πάντα ένας χαίρεται και εξαίρεται ενώ ο χαμένος νιώθει λύπη, απογοήτευση και αποχωρεί σκυφτός. Η ταύτιση δε ενός ολόκληρου (εθνικού) κοινού με μια (εθνική) ποδοσφαιρική ομάδα διεκδικεί την αξίωση της νίκης για να αποδείξει ότι ως (εθνικό) σώμα δεν είναι ηλίθιο αλλά το σοφότερο. Όταν ηττάται νιώθει προδομένο από τον ίδιο του τον εαυτό για την διαδικασία στην οποία μπήκε αποδεδειγμένα "άοπλο" και ταπεινωμένο από το (εθνικό) σώμα του νικητή.Θα μπορούσε άραγε μια διεθνική τεταμένη διαφορά να λύνεται μέω ενός αγωνίσματος; Καλή ιδέα από την μία, από την άλλη όμως στέκει; Μπορούμε να πούμε ότι εκδικάζει μία υπόθεση;ΥΓ: Τα τεχνάσματα, τα τρικ και "η καλή μπάλα" που αναπτύχθηκαν στο ποδόσφαιρο και σε κάθε είδος αγωνίσματος, η τεχνική δηλαδή των παικτών και των ομάδων με τα χρόνια, αποκτούν ένα άλλο ειδικό βάρος αν αντιληφθούμε ότι λαμβάνουν χώρα εντός του περιθωρίου που επιτρέπουν οι όροι του παιχνιδιού και επιστρατεύονται προκειμένου να ξεγλιστρήσει η σοφία μέσα από τα φυσικά εμπόδια που ...αναίτια και ηλιθίως ορίζουν οι κανόνες(π.χ δεν επιτρέπεται στο ΠΟΔΟσφαιρο να αγγίξεις την μπάλα με το ΧΕΡΙ=ε τότε την αγγίζω και με το ΚΕΦΑΛΙ).