-Αγάπη, πρέπει να μιλήσουμε. -(Ωχ...)-Ναι, να, συμβαίνει κάτι, δεν φταις εσύ, νιώθω όμως πίεση. -Πίεση από τι κι από ποιόν; Συνέβη κάτι στη δουλειά/σχολή/οικογένεια; -Κοίτα, δεν θα σου πω ψέμματα, θα είμαι ειλικρινής. Η σχέση με πιέζει έτσι όπως έχει διαμορφωθεί, υπάρχει ένα βάρος, δεν ξέρω πώς να το περιγράψω. Νιώθω ότι θέλω να κάνουμε ένα διάλειμμα. Να βρω λίγο τον εαυτό μου, τα πατήματά μου, να δω τι μου φταίει. -(βουρκώνει) Δηλαδή μου λες ότι θέλεις να χωρίσουμε;-Όχι, όχι, για διάλειμμα μίλησα. Θέλω χρόνο με τον εαυτό μου. Και θα δούμε κατόπιν πώς θα πάει, θέλω να προσπαθήσουμε. -Ναι...-Συμφωνείς, το βλέπεις κι εσύ έτσι δεν είναι; Δεν έχει νόημα να σου κρύβομαι, έτσι δεν είναι; Καλύτερα να το οριοθετήσουμε έτσι, να μην υπάρχουν υποκρισίες. -Καλά...άλλωστε μπορώ να κάνω και διαφορετικά;-Θα με περιμένεις έτσι;-Ναι, θα σε περιμένω. Πάρε τον χρόνο σου. Θα περιμένω τηλέφωνο/μήνυμα/facebook προμπτ κλπ. -Το'ξερα ότι είσαι λογικό άτομο! Γι'αυτό και σου φέρομαι έτσι, όπως σου αξίζει. Λοιπόν a toute a l'heure! (βάζει το καπελάκι στραβά και ανοίγει την πόρτα)-(μονολογεί...και τώρα;)Αυτός ο διάλογος μπορεί να παιχτεί πολλές πολλές φορές. Για χρόνια. Και να ΦΑΕΙ χρόνια στο σκέλος που "θα περιμένει" καρτερικά πότε "θα βρει τον εαυτό του" το άλλο μέλος, που δεν υπάρχει και καμμία εγγύηση ότι θα τον βρει και ποτέ. Γι'αυτό η μόνη, η ΜΟΝΗ απάντηση στην αίτηση διαλείμματος είναι "η πόρτα είναι ανοιχτή και τα σκυλιά δεμένα, μην την χτυπήσεις βγαίνοντας και πέσουν οι σοβάδες, μπορεί να μην με βρεις εδώ όταν κι εφόσον αποφασίσεις να γυρίσεις". Και να το εννοείς.