Η ερώτηση δε θα έπρεπε να επικεντρώνεται στον σύντροφο σου, αλλά σε σένα. Γιατί είσαι με έναν άνθρωπο που δε καλύπτει εσένα. Που αποζητάς την προσοχή του και εκείνος σε αγνοεί. Προσωπικά δε μου αρέσουν οι ακρότητες. Δε μου αρέσουν τα ζευγάρια που είναι αυτοκόλλητοι, που δε βρίσκουν χρόνο για ένα τηλεφώνημα ή έναν καφέ με τους φίλους τους. Εσύ όμως αυτή τη στιγμή, μας περιγράφεις το άλλο άκρο. Και ρωτάω. Γιατί; Τι είναι αυτό που σε αποτρέπει να χωρίσεις από έναν άνθρωπο ακατάλληλο για εσένα; Τι είναι αυτό που σε κρατάει; Είσαι τόσο ερωτευμένη μαζί του, που από το τίποτα του, προτιμάς το λίγο του παρ' όλη τη γκρίνια σου και την απογοήτευση σου; Κι αν ναι, γιατί είσαι ερωτευμένη; Μήπως είναι μόνο η ανασφάλεια σου; Η νέα πραγματικότητα που φοβάσαι να αντιμετωπίσεις; Πως ήταν οι προηγούμενες σου σχέσεις; Έχεις βιώσει την συντροφική αγάπη; Κάνε αυτές τις ερωτήσεις στον εαυτό σου, απάντησε τες και αποφάσισε για την ζωή σου. Οι στιγμές, η ζωή η ίδια, δε γυρνάνε πίσω, και δε πρέπει να μας τις κλέβει κανείς. Και να θυμάσαι, αξίζεις να σε αγαπούν.