Σας ευχαριστώ, να δεν κάνω κάτι. :-) Προσπαθώ να σχολιάζω με τον ίδιο τρόπο που θα τα έλεγα κατά πρόσωπο. Άλλωστε, μια υποστηρικτή κουβέντα δεν κοστίζει κάτι, ειδικά όταν άγνωστοι μάς δείχνουν τις πληγές τους σε ανώνυμες εξομολήσεις. Καθένας και καθεμιά θα μπορούσε να βρεθεί στη θέση σας και στη θέση άλλων εξομολογουμένων. Κόλλησα, όμως, στον χαρακτηρισμό του "πολύ πετυχημένου." Μήπως το μπερδεύετε με τον "πολύ προνομιούχο;" Κι εσείς πετυχημένη μπορεί να είστε, γιατί ξεκινήσατε από το μείον δύο και φτάσατε στο συν δύο, ενώ εκείνος ξεκίνησε από το συν πέντε, οπότε, με υψηλότερο σημείο αφετηρίας λογικό είναι να έχει καταφέρει περισσότερα (εφόσον δεν φαίνεται να είναι από τους γόνους πλουσίων που δεν κάνουν τίποτα παρά τα τρώνε στην κοκαΐνη). Είχαμε κάποτε στους κύκλους μας έναν, ο οποίος πνιγόταν από ανασφάλειες ότι "θα του τα φάει κάποια," ανασφάλειες που του είχε περάσει η οικογένειά του και τον έμαθε να κοιτάζει τους ανθρώπους στις ετικέτες ρούχων και το πορτοφόλι τους. Το να είναι κανείς προνομιούχος και/ή επιτυχημένος δεν θα έπρεπε να δαιμονοποιείται, φυσικά. Το να είναι, όμως, παλιάνθρωπος, είναι ασυγχώρητο στον καθένα ανεξαρτήτως καταγωγής και κτημάτων.