Εγώ που είμαι "κοριτσάκι" ας πούμε 46 χρονών διάβασα την εξ. και με έπιασε άγχος. Κάνε αυτό, αν κάνει αυτό εσύ κάνε το άλλο, κι αν δεν κάνει αυτό εσύ φταις είσαι άχρηστος (δεν το λέει, αλλά αυτό αναδύεται ) Γιατί δεν τα αφήνετε όλα στην τύχη; Δύο βασικά πράγματα μόνο να υπάρχουν σεβασμός, αξιοπρέπεια, και πολύ ευγενική παρόρμηση (με μέτρο). Όταν σκεφτείς την κάθε λεπτομέρεια χάνεις την ουσία, "τον θέλω, θέλω να είμαστε μαζί" Εγώ σαν λίγο πιο παραδοσιακή θεωρώ πως ο άντρας είναι αυτός που κάνει το πρώτο βήμα . Πρώτο βήμα προς το "θέλω", όχι πρώτο βήμα στο πως θα πατάξουμε τον αντίπαλο για να μην μας πάρει τον αέρα. Να τα λέμε αυτά !
