Kοριτσι μου.... διαβαζω την εξομολόγηση σου και τα δακρυα κύλησαν... γιατί σε νιώθω και γω.... περνάω αυτο το μαρτύριο οπως και συ.. καθε μερα ειναι μια κολαση γιατί δεν μπορω να τον δω, να τον αγκαλιασω να του πω ποσο τον χρειάζομαι. Και παλι ειναι μια ωρα που λυγιζω και πρεπει να το αφησω εστω για λιγο παλι πισω,να σηκωθω και να κανω ό,τι εχω να κανω σα να μη τον γνωρισα.... ξερω τι περνας. Ξερω πως θες κατανοηση και να ακουσεις οτι δεν είσαι τρελη που νιωθεις ετσι. Πρέπει να το παλέψουμε ομως ρε κοριτσι .. πρεπει να αγαπησουμε τον εαυτο μας περισσότερο απ οσο πιστεψαμε οτι θα μας αγαπουσαν εκεινοι...