Εννοώ το εξής: κάπου κάπου τυχαίνει να συναντηθούμε π.χ. παλιοί συμμαθητές. Είναι ο καθένας μας αυτό που ήταν, απλά σε ενήλικη Version. Με τα καλά μας και τα κακά μας. Τα ίδια πράγματα μας θυμώνουν, παραμένουμε παρορμητικοί ή μαζεμένοι, τσιγγούνηδες ή ανοιχτοχέρηδες, αστείοι κλειστοί ή πολύ σοβαροί, λιγομίλητοι ή όχι... Το ίδιο πράγμα, με ελάχιστες πινελιές να μας διαφοροποιούν από αυτο που ήμασταν κάποτε. Βέβαια αυτό προϋποθέτει να είχες την ικανότητα να βλέπεις λίγο πιο κάτω από την επιφάνεια. Απλά η πάστα του ανθρώπου δεν αλλάζει. Υποθέτω ότι κάπου υπάρχουν κάποιοι που κάνουν τοπ υπερβάσεις ή αλλάζουν δραματικά, τι να πω: προσωπικά δεν έτυχε να το δω να συμβαίνει.