Πολλές φιλίες της πρώτης νεότητας (σχολείο, πανεπιστήμιο, γειτονιά) είναι στην πραγματικότητα παρέα λόγω συναγελασμού, κι όχι συνειδητή φιλία στην οποία ενώνεσαι με κοινές αξίες κι αντιλήψεις. Μοιραία λοιπόν όταν εκλείψει η "κόλλα" του αναγκαστικού συγχρωτισμού αραιώνουν. Επιπκέον κάποια στιγμή αυξάνουν οι υποχρεώσεις, κι όσοι δεν μπορούν να ακολουθήσουν στους ρυθμούς σου, μοιραία μένουν λίγο πίσω. Δεν γίνεται από κακία κι ας μοιάζει "προδοσία" (κυρίως σε αυτόν που μένει πίσω).Με το πέρασμα της ηλικίας όμως, κι εκτός συγκεκριμένων περιπτώσεων (πχ. στρατός, παράλληλη εγκυμοσύνη-λοχεία-φτοντίδα νηπίου μεταξύ δυο γυναικών κλπ), μικραίνει η δυνατότητα των κοινών βιωμάτων με τους φίλους (ο ρόλος αυτός πέφτει στους συντρόφους) κι είναι τα κοινά βιώματα που σφυρηλατούν την αίσθηση του "ανήκειν" τελικώς. Για τον λόγο αυτό μεγαλώνοντας νιώθουμε ότι μικραίνει ο κύκλος κι οι ευκαιρίες των φίλων. Πάντως προσωπικά έχω την αντίθετη εμπειρία. Μεγαλώνοντας έκανα ουσιαστικές φιλίες, αυτές του σχολείου ήταν σε επίπεδο κομπλεξισμού κι απύθμενης μικροπρέπειας. Εξ ου και δεν διατήρησα επαφές. Να τους κάνω τι;