Παρακαλώ, χαρά μου να κάνουμε διάλογο. Κάνεις διάλογο με επιχειρήματα και με πολύ προσεγμένο λόγο. Α, τότε αλλάζει. Δεν είναι κοινωνική συντηρητικότητα. Πρόκειται πράγματι περί περιπτώσεως ανθρώπου (τις θερμές μου συμπάθειες για το κακό περιβάλλον) και καλά κάνατε και ξεκόψατε. Δυστυχώς δεν είναι όλοι κατάλληλοι για τις γονεϊκές ευθύνες στο συνολικό φάσμα τους. Προσοχή στο πώς και πόσο σε επηρεάζει αυτό ως απωθημένο αποδοχής από τους άντρες της ζωής σου. Δείχνεις όμως να το έχεις δουλέψει μέσα σου και να έχεις αποκτήσει αέρα κι αυτοπεποίθηση, τουλάχιστον μέσα από την εξέλιξη των σχολίων σου. Κι αυτό είναι πολύ ευχάριστο!Νομίζω ένας λόγος που προσωπικά έπεσα (και λέω έπεσα γιατί παίζει ρόλο κι η τύχη) σε τόσο καλό άντρα είναι κι επειδή είχα πολύ μεγάλη αποδοχή κι αγάπη από τον πατέρα μου. Ένιωθα ότι με θαύμαζε κι αυτό μου ατσάλωσε την αυτοπεποίθηση. Επομένως διεκδίκησα αντρική ματιά που θα επαναλάμβανε αυτόν τον σεβασμό προς το πρόσωπό μου, όχι απαξίωση ή αδιαφορία. Αλλά με προσωπική εργασία σίγουρα κι οι λιγότερο ευνοημένοι μπορούν να έχουν μια χαρά σχέσεις και να ευτυχήσουν. Το έχω δει να γίνεται και το πιστεύω. Τώρα για την υπεραναλυτικότητα, εμένα να δεις τι μου σούρνουν. Τι να κάνουμε, είμαστε υπεραναλυτικές, γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε. Αυτές είμαστε! :)