Έχεις απόλυτο δίκιο. Όμως επειδή είναι δύσκολο να γίνει κάτι σε μαζική κλίμακα, θα ήταν μια καλή αρχή να υπάρχει συνεννόηση και αλληλεγγύη ανάμεσα έστω σε υπάλληλους της ίδιας εταιρείας. Σε άλλες εποχές άνθρωποι ρίσκαραν τα πάντα για το δίκιο τους, ακόμη και την ζωή τους. Σήμερα πολλοί δεν τολμάνε να καταγγείλουν πρόσωπα και καταστάσεις ακόμη και ΑΦΟΥ έχουν απομακρυνθεί από το συγκεκριμένο εργασιακό περιβάλλον. Για να μην "μπλέξουν" (τι λογική είναι αυτή;; οι ίδιοι θα μπλέξουν ή ο εργοδότης;;) ή γιατί "δεν θα βρεις άκρη μωρέ έτσι κι αλλοιώς". Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι δεν έχουμε μάθει να δρούμε συλλογικά, πολλοί έχουνε μεγαλώσει με την νοοτροπία ότι δεν τα βάζεις με το σύστημα γιατί θα χάσεις (όπου "σύστημα" ακόμη και η ψησταριά με τους τρεις υπαλλήλους) και υιοθετούν ό,τι μπούρδα τους έμαθαν κάποτε στο σπίτι τους. Πλέον άνθρωποι πάνε 25 και 30 χρονών και δεν τολμούνε να εναντιωθούνε στους γονείς τους, το κάθε τι έχει πάρει στο μυαλό τους δρακόντιες διαστάσεις και αποδίδεται στον κάθε άσχετο (ή και "σχετικό") μια εξουσία που δεν την έχει. Είναι εξωφρενικό και όμως συμβαίνει, πολύς κόσμος φοβάται και τον ίσκιο του. Υπάρχουν άνθρωποι που είναι απλήρωτοι για μήνες και λένε ότι δεν αντιδρούν γιατί... χρειάζονται την δουλειά. Πως μπορείς να χρειάζεσαι μια δουλειά από την οποία δεν πληρώνεσαι;;; Είναι σαν να μου λες ότι μένεις σε μια σχέση που δεν σου προσφέρει τίποτε, γιατί δεν μπορείς να είσαι χωρίς σχέση.. παράνοια. Πολλοί άνθρωποι δεν πιστεύουν στον εαυτό τους και αυτό φέρνει καταστροφικά αποτελέσματα σε όλα τα επίπεδα. Για αρχή ξεκίνησε ΕΣΥ να κάνεις ό,τι περνάει απο το χέρι σου. Ζήτησε υποστήριξη από όπου κι αν μπορείς, ίσως σκέφτονται και άλλοι σαν και εσένα και είναι έτοιμοι να κάνουν μια μικρή επανάσταση; ("Φεύγουμε όλοι στις εννιά, αφού μέχρι αυτή την ώρα πληρωνόμαστε"). Υ.Γ.: δεν μας πιάνουν στο "φιλότιμο". Αλλοιώς λέγεται.